استاد سید احمد مددی در مقام توضیح کلام مرحوم نائینی فرمودند: نکته اشتراط ماضویت در عقود و ایقاعات این است که عقود و ایقاعات یک امر اعتباری هستند و در اتفاقی که در امور اعتباری محقق میشود این است که چیزی که نیست را هست اعتبار میکنند. یعنی نکته حدوثی در ان خیلی موثر است. با توجه به این مطلب جملات اسمیه که دلالت بر ثبوت دارند ما با این نکته اعتبارایات سازگاری ندارد. میماند جملات فعلیه که این نکته در ان وجود دارد. در میان افعال فعل ماضی است که مناسبت شدیدی با این مطلب دارد زیرا در مضارع هر چند که نبودن و بودن لحاظ شده است ولی چون در اینده است شبیه وعده است و بر وجود قطعی معدوم دلالت نمیکند. میماند فعل ماضی که اولا نبودن و بودن لحاظ شدهاست و ثانیا این اعتبار قطعی است یعنی وقتی اعتبار را با فعل ماضی بیان میکنند میفهماند که قطعا این اعتبار رخ داده است.
جلسه 69. 5 بهمن ماه 98
(19-اسفند-1398, 15:55)خیشه نوشته: [ -> ]وقتی اعتبار را با فعل ماضی بیان میکنند میفهماند که قطعا این اعتبار رخ داده است.
در انشائیات نمی خواهیم بگوئیم این اتفاق مثل عقد و یا طلاق قطعا رخ داده است بلکه می خواهیم بگوئیم از این به بعد قرار است ایجاد شود
خدا قوت حضرت خسرو
انشائیات باید به صورت قطعی و جزمی صورت بگیرد. لذا این بحث در مباحث بیع مطرح است که عقد باید به صورت تعلیقی نباشد و باید به صورت تنجیزی باشد. در بحث شروط نیز مرحوم شیخ یکی از شرایط صحت شروط را به عنوان تنجیزی بودن خود شروط مطرح کرده است.
نکته تنجیز هم به نظر بنده حقیر این است که انشا به معنای ایجاد است و ایجاد یک امری است که یا الان ایجاد شده است و یا نشده است و تعلیق در ان راه ندارد. این که گفته شود در اینده ایجاد میشود یک نوع تعلیق است و شاید اتفاق نیافتد. لذا باید به صورت ماضی باشد تا ایجاد در همان زمان محقق بشود.
(20-اسفند-1398, 20:54)خیشه نوشته: [ -> ]خدا قوت حضرت خسرو
انشائیات باید به صورت قطعی و جزمی صورت بگیرد. لذا این بحث در مباحث بیع مطرح است که عقد باید به صورت تعلیقی نباشد و باید به صورت تنجیزی باشد. در بحث شروط نیز مرحوم شیخ یکی از شرایط صحت شروط را به عنوان تنجیزی بودن خود شروط مطرح کرده است.
نکته تنجیز هم به نظر بنده حقیر این است که انشا به معنای ایجاد است و ایجاد یک امری است که یا الان ایجاد شده است و یا نشده است و تعلیق در ان راه ندارد. این که گفته شود در اینده ایجاد میشود یک نوع تعلیق است و شاید اتفاق نیافتد. لذا باید به صورت ماضی باشد تا ایجاد در همان زمان محقق بشود.
مراد از الان به بعد، آینده نیست بلکه مراد از زمان حال ایجاد الفاظ و تکلم به صیغه است
بله بنده هم همین مطلب را عرض کردم که ایجاد در زمان حال تکلم و اجرای صیغه است