1-فروردين-1399, 12:59
محقق اصفهانی در تبیین اباحه می فرماید اباحه گاهی به معنای لاحرجیت عقلیه است که در مقابل حذر عقلی است به معنای اینکه عقل می گوید قبل از ورود شرع باید همه ی کار های شما تابع نظر مولا و مالک باشد چرا که که تصرفات ما در ملک مولاست و بدون اذن او تصرف درست نیست، این معنایش حذر عقلی است. در مقابل این مطلب، لاحرجیت عقلی است. قائلین به لاحرجیت عقلی می گویند که عقل می گوید اگر فعلی را انجام دهی که نهی ندارد از جانب مولا تو هیچ حرجی نداری تعبیری که در قبال لاحرجیت عقلی مطرح است اباحه شرعی است.
ایشان می فرماید گاهی اباحه حکم واقعی برای ذات موضوع است که ناشی از عدم اقتضاییت موضوع است؛ یعنی چون در موضوع مصلحت و مفسده نبود، لااقتضاء بوده و مولا یک حکمی برای اباحه دارد. گاهی نیز اباحه عبارت از حکمی مجعول برای موضوعی است که در حلیت و حرمت آن شک شده است و ناشی از ملاک تسهیل است.ایشان اباحه ی واقعی را مقصور در اباحه ی لا اقتضاء دانسته که وجه آن روشن نیست.98/11/28
ایشان می فرماید گاهی اباحه حکم واقعی برای ذات موضوع است که ناشی از عدم اقتضاییت موضوع است؛ یعنی چون در موضوع مصلحت و مفسده نبود، لااقتضاء بوده و مولا یک حکمی برای اباحه دارد. گاهی نیز اباحه عبارت از حکمی مجعول برای موضوعی است که در حلیت و حرمت آن شک شده است و ناشی از ملاک تسهیل است.ایشان اباحه ی واقعی را مقصور در اباحه ی لا اقتضاء دانسته که وجه آن روشن نیست.98/11/28