مباحثه، تالار علمی فقاهت

استاد عندلیب همدانی:
۱. گاهی فتوای فقها مستند به روایتی است که عین آن روایت موجود است؛ این می‌شود «شهرت عملی».
۲. گاهی فتوای فقها مستند روایی ندارد، لکن از آنجا که می‌دانیم بسیاری از روایات به دست ما نرسیده است، آن فتوا حتما مستند روایی داشته است، گرچه الان در دسترس نیست؛ این می‌شود «شهرت فتوایی».
۳. گاهی فتوای فقها مستند روایی که این فتوا عیناً مطابق آن باشد ندارد، لکن روایتی مشابه و به مضمون آن فتوا در منابع روایی وجود دارد؛ ما اسم این نوع شهرت را «شهرت مضمونی» می‌گذاریم، چون هم مستند روایی ندارد و هم به نوعی مستند روایی دارد.
جلسه ۴۱ درس خارج اصول، ۹/۱۹/ ۴۰۲، تعارض الادلة، مرجحات منصوصه، ترجیح به شهرت، بحث مقبوله ابن حنظله.

بنابراین اگر قید "فتوا" را در نظر نگیریم، شهرت بر چهار قسم است:
1- شهرت روایی (یک روایت توسط راویان متعدد -کمتر از حد تواتر- نقل شود.)
2-شهرت عملی
3-شهرت فتوایی
4-شهرت مضمونی

(20-آذر-1402, 13:38)MOEIN نوشته: [ -> ]بنابراین اگر قید "فتوا" را در نظر نگیریم، شهرت بر چهار قسم است:
1- شهرت روایی (یک روایت توسط راویان متعدد -کمتر از حد تواتر- نقل شود.)
2-شهرت عملی
3-شهرت فتوایی
4-شهرت مضمونی

دقیقاً، اما باید دقت داشت که منظور از فقها در تقسیم بندی انجام شده، قدماء از فقها هستند. کما لا یخفی