مباحثه، تالار علمی فقاهت

سلام علیکم
چرا در مسائل فقهی میبینیم که یک فقیه با اینکه در اصول شهرت را نپذیرفته و حجت ندانسته، در یک بحث فقهی شروع به استدلال میکند و بعد از اینکه به نظرات دیگران از جمله نظرات قدما پرداخته و آنها را نقد میکند و مدعای خود را ثابت میکند در انتها به این نتیجه میرسد که اگر مشهور نبود فتوا میدادم ولی چون هست منم ملتزم به نظر مشهور میشوم؟
در حالی که اگر همین فرد نظر خود را با همان ادله مطرح میکرد ممکن بود دل گرمی برای برخی مثل خودش باشد و با این اقدام شاید شهرت به نظر ایشان تغییر میکرد.
ملخص کلام: چرا فقها اینقدر برای شهرت ارزش قائل شده اند در حالی که بسیاری از آنها در اصول آن را حجت ندانسته اند؟