2-آذر-1395, 18:29
قوله: التّرجیح بالأصدقیّۀ فی المقبولۀ و بالأوثقیّۀ فی المرفوعۀ. ج4 ص 76
أقول: حاشیه آیت الله إعتمادی مطلب ایشان را اشتباه معنا کرده است.
ایشان در توضیح مراد مصنّف فرموده است: از آنجایی که فقاهت موضوع وجوب تقلید و عدالت موضوع حجّیّت شهادت است، ممکن است أفقهیّت و أعدلیّت خصوصیّت داشته باشند و نمی توان از ذکر این دو صفت در روایت، معتبر بودن مرجّحات غیر منصوصه را برداشت نمود، به خلاف صداقت و وثاقت که موضوع دلیل برای حکمی نیستند.
وجه اشکال توضیح ایشان، این است که صداقت و وثاقت نیز موضوع حکم حجّیّت خبر می باشند کما هو واضحٌ.
مراد مصنّف این است که أصدقیّت و أوثقیّت یک حیثیت متقوّم به قائل دارند و یک حیثیّت متقوّم به خبر.
در روایات مقبوله و مرفوعه اگرچه حیثیّت شخص لحاظ شده اند؛ زیرا أصدق و أوثق من خبره از صفات شخص می باشند، ولی متفاهم عرفی از این دو تعبیر، این است که حیثیّت شخص طریق برای حیثیّت اثبات صدق و وثاقت خبر است. پس حیثیّت أصدقیت و اوثقیّت شخص موضوعیّتی ندارد و هر چیزی که موجب بالا بردن إحتمال صدق خبری روایت گردد مرجّح می باشد.
أقول: حاشیه آیت الله إعتمادی مطلب ایشان را اشتباه معنا کرده است.
ایشان در توضیح مراد مصنّف فرموده است: از آنجایی که فقاهت موضوع وجوب تقلید و عدالت موضوع حجّیّت شهادت است، ممکن است أفقهیّت و أعدلیّت خصوصیّت داشته باشند و نمی توان از ذکر این دو صفت در روایت، معتبر بودن مرجّحات غیر منصوصه را برداشت نمود، به خلاف صداقت و وثاقت که موضوع دلیل برای حکمی نیستند.
وجه اشکال توضیح ایشان، این است که صداقت و وثاقت نیز موضوع حکم حجّیّت خبر می باشند کما هو واضحٌ.
مراد مصنّف این است که أصدقیّت و أوثقیّت یک حیثیت متقوّم به قائل دارند و یک حیثیّت متقوّم به خبر.
در روایات مقبوله و مرفوعه اگرچه حیثیّت شخص لحاظ شده اند؛ زیرا أصدق و أوثق من خبره از صفات شخص می باشند، ولی متفاهم عرفی از این دو تعبیر، این است که حیثیّت شخص طریق برای حیثیّت اثبات صدق و وثاقت خبر است. پس حیثیّت أصدقیت و اوثقیّت شخص موضوعیّتی ندارد و هر چیزی که موجب بالا بردن إحتمال صدق خبری روایت گردد مرجّح می باشد.