(28-فروردين-1397, 18:29)فقه جواهری نوشته: استاد شهیدی فرمودند که ما هم این مطلب را قبول داریم اما یک شبهه‌ای هم داریم می گوییم در صورتی که احتمال مانعیتی ندهیم، ‌این‌که می‌‌گویند ‌حکمت مانند علت معمم است معنایش اینست که فقط می‌‌شود وجود مقتضی را اثبات کرد اما نمی‌شود مانع بالفعل را با آن نفی کرد‌.
مثلا پدری به فرزندش می‌‌گوید پسر! در ظهر تابستان در کوچه بازی نکن، می‌‌ترسم سردرد بگیری، فردا ‌مادرش می‌‌گوید برو نان بگیر ظهر است نان نداریم! نمی‌رود. به پدر می‌‌گوید شما یک جمله‌ای به من گفتید که اگر حکمت هم باشد طبق نظر این دو عالم بزرگوار معمم است، من اگر بروم بیرون نان بگیرم می‌‌ترسم سردرد بگیرم. آیا این حرف فرزند قابل قبول است؟ می‌‌گویند خوف سردرد برای منع از بازی کردن در هوای گرم مقتضی است اما یک مقتضی اقوایی هست برای خرید نان.

(29-فروردين-1397, 06:47)محمد 68 نوشته: لطفا احتمال مانعیت را بیشتر توضیح دهید.

چون در مثالی که بیان فرمودید، به نظر می رسد که حتی اگر حکمت باشد تعمیم خود را داشته است. و دلیل اینکه حرف فرزند قابل قبول نیست این است که کلام مادر او هم واجد علت یا حکمت است. مادر به او گفته است که باید در هنگام ظهر بروی و نان بخری چون نان نداریم و با عدم نان گرسنه می مانیم.
پس دو علت یا حکمت ذکر شده است که با یکدیگر تزاحم دارند و البته هر دو تعمیم خود را داشته اند و چون علیت کلام مادر اهمیت دارد باید آن را اخذ کرد.