(23-دي-1397, 12:48)مسعود عطار منش نوشته: لازمۀ بیان مذکور این است که مکلف از همان ابتدائ بتواند به مصادیق مشکوک عمل نموده و بعد برائت جاری کند یعنی مثلا مولا گفت آب بیاور او از همان ابتدا چون می داند می تواند برائت جاری کند یک محتمل المائیه را می آورد و سپس در بقای تکلیف شک نموده برائت جاری میکند  این در بسیاری از موارد چیزی شبیه لعب به امر مولاست و امری است خلاف ارتکاز عقلائ لذا اگر شارع بخواهد در این گونه موارد هم ترخیص بدهد نمی تواند با بیانی عام همچون رفع ما لا یعلمون این سیره را بهم بزند و خلاصه این که ظهور ادله ترخیصیه از این گونه موارد منصرف است به دلیل خلاف ارتکاز بودن این گونه ترخیصات .

(23-دي-1397, 12:48)مسعود عطار منش نوشته: لازمۀ بیان مذکور این است که مکلف از همان ابتدائ بتواند به مصادیق مشکوک عمل نموده و بعد برائت جاری کند یعنی مثلا مولا گفت آب بیاور او از همان ابتدا چون می داند می تواند برائت جاری کند یک محتمل المائیه را می آورد و سپس در بقای تکلیف شک نموده برائت جاری میکند  این در بسیاری از موارد چیزی شبیه لعب به امر مولاست و امری است خلاف ارتکاز عقلائ لذا اگر شارع بخواهد در این گونه موارد هم ترخیص بدهد نمی تواند با بیانی عام همچون رفع ما لا یعلمون این سیره را بهم بزند و خلاصه این که ظهور ادله ترخیصیه از این گونه موارد منصرف است به دلیل خلاف ارتکاز بودن این گونه ترخیصات .

(24-دي-1397, 11:42)سید محسن حائری نوشته:

(23-دي-1397, 12:48)مسعود عطار منش نوشته: لازمۀ بیان مذکور این است که مکلف از همان ابتدائ بتواند به مصادیق مشکوک عمل نموده و بعد برائت جاری کند یعنی مثلا مولا گفت آب بیاور او از همان ابتدا چون می داند می تواند برائت جاری کند یک محتمل المائیه را می آورد و سپس در بقای تکلیف شک نموده برائت جاری میکند  این در بسیاری از موارد چیزی شبیه لعب به امر مولاست و امری است خلاف ارتکاز عقلائ لذا اگر شارع بخواهد در این گونه موارد هم ترخیص بدهد نمی تواند با بیانی عام همچون رفع ما لا یعلمون این سیره را بهم بزند و خلاصه این که ظهور ادله ترخیصیه از این گونه موارد منصرف است به دلیل خلاف ارتکاز بودن این گونه ترخیصات .

در اصل این نکته که آیا ادله ی رفع تکلیف از موارد شک در بقای تکلیف انصراف دارد یا خیر، قول به انصراف بسیار وجیه است. (تازه اگر تخصصا قائل به عدم شمول دلیل بر این موارد نشویم)
اما نکته ای که شما بدان اشاره کردید به تنهایی نمی تواند نمیتواند مدعایتان را اثبات کند، چرا که نکته ی لعب به امر مولی و نکته ی ارتکاز عقلائی که فرمودید نهایتا می تواند نسبت به مواردی که عبد از ابتدا میداند کاری که میخواهد انجام دهد امتثال احتمالی است، ایجاد انصراف کند.
اما مواردی که عبد ابتدا با این تصور که کاری که انجام میدهد امتثال است اقدام به عمل کند و بعد از آن شک در صحت امتثالش کند، دیگر ارتکاز عقلا موجب انصراف ادله ی برائت در چنین مواردی نمی گردد.

(24-دي-1397, 11:42)سید محسن حائری نوشته: [quote pid='5670' dateline='1547367483']
اما نکته ای که شما بدان اشاره کردید به تنهایی نمی تواند نمیتواند مدعایتان را اثبات کند، چرا که نکته ی لعب به امر مولی و نکته ی ارتکاز عقلائی که فرمودید نهایتا می تواند نسبت به مواردی که عبد از ابتدا میداند کاری که میخواهد انجام دهد امتثال احتمالی است، ایجاد انصراف کند.
اما مواردی که عبد ابتدا با این تصور که کاری که انجام میدهد امتثال است اقدام به عمل کند و بعد از آن شک در صحت امتثالش کند، دیگر ارتکاز عقلا موجب انصراف ادله ی برائت در چنین مواردی نمی گردد.

(24-دي-1397, 19:16)خیشه نوشته: تفصیل شما خارج از محل بحث است. زیرا در جایی که تصور عبد بر صحت است نکات دیگری برای صحت وجود دارد. تمرکز بحث بر این نوع مثال هاست که مثلا شخصی میداند طهارت را حاصل کرده است و میداند که حدثی از او سر زده است ولی نمیداند کدام یک مقدم است و این حالت قبل از نماز است و از ابتدا با حالت شک وارد نماز میشود میگوید حالا نماز بخوانم بعدا فکر میکنم بعد از نماز هر چه فکر کرد باز هم شاک بود در این جا و لو این که شک در سقوط تکلیف دارد ولی از حیث بقاء شک ار اصل تکلیف است  و مجال برای برائت وجود دارد. از ابتدا شک در تحقق امتثال دارد.

(25-دي-1397, 07:59)مسعود عطار منش نوشته:

(24-دي-1397, 11:42)سید محسن حائری نوشته: [quote pid='5670' dateline='1547367483']
اما نکته ای که شما بدان اشاره کردید به تنهایی نمی تواند نمیتواند مدعایتان را اثبات کند، چرا که نکته ی لعب به امر مولی و نکته ی ارتکاز عقلائی که فرمودید نهایتا می تواند نسبت به مواردی که عبد از ابتدا میداند کاری که میخواهد انجام دهد امتثال احتمالی است، ایجاد انصراف کند.
اما مواردی که عبد ابتدا با این تصور که کاری که انجام میدهد امتثال است اقدام به عمل کند و بعد از آن شک در صحت امتثالش کند، دیگر ارتکاز عقلا موجب انصراف ادله ی برائت در چنین مواردی نمی گردد.