(24-بهمن-1397, 00:35)سید محمد صادق رضوی نوشته: این قاعده، نمی تواند به عنوان یک قاعده عقلائی در نظر گرفته شود؛ زیرا وضعیت آشفته روایات و کثرت تخصیصات و تقییدات، تا آن جا عامی در بیان یک امام و خاص در بیان امام دیگر وارد می شود، هرگز در خطابات متعارف عقلائیه وجود ندارد.

(24-بهمن-1397, 08:27)مسعود عطار منش نوشته: حدس بنده اینست که مراد از قاعدۀ عقلائی این است که عقلاء در محیط تقنین چنین رفتاری دارند و این منافاتی با این ندارد که در محاورات عادی خود چنین بنایی نداشته باشند که به نظر می رسد واقعا هم همینطور است یعنی در محیط تقنین با توجه به این که مواجه با یک قانون و تبصره های متعدد هستیم و از طرفی نمی توان تمام قوانین را با تمام تبصره هایش آن هم برای این نفوس مختلف در استعداد بیان کرد خود عقلائ ولو ارتکازا این نکته را دارند که اگر چنینی فضایی پیش آمد باید فلان کار را کرد و این ارتکاز عقلایی در شریعت مصداق پیدا کرده است .