(13-اسفند-1397, 17:05)خیشه نوشته: با تتبع در کلمات مرحوم آخوند این مطلب به دست میاید که ایشان اطلاق مقامی را در دو جا میداند یکی جایی که مولا در بیان تمام غرضش باشد. ...مورد دیگر در کلام ایشان نسبت به قیود مغفول عنها است. یعنی اگر قیدی به گونه ای بود که مردم از آن غافل بودند و شارع هم ان را بیان نکرد معلوم میشود که معتبر نیست. مثل قصد وجه و تمییز که مردم از ان غالفل هستند. 
بعد مرحوم اخوند ادعا کرده است که تقیید قصد امر هیچ کدام از این دو مورد نیست پس برای اثبات اصل توصلیت نمیتوان به اطلاق مقامی تمسک جست؟

(14-اسفند-1397, 20:33)خیشه نوشته: جواب اولا شما این است که شاید در بعضی موارد این دو مورد با هم اجتماع داشته باشند. اما در بعضی موارد از همدیگر متمایز هستند. مثلا اگر مولی در مقام بیان باشد اما یک قیدی را بیان نکرد و آن قید مغفول عنه نیست، نمیتوان بر گردن مولی گذاشت که در غرضش دخیل نیست. زیرا ممکن است شارع در مقام بیان باشد ولی چون عرف خودشان این مطلب را میدانند، ایکال به عرف کرده باشد. بر خلاف مورد اول که صرف در مقام بیان بودن کفایت میکند.

(14-اسفند-1397, 20:36)خیشه نوشته: نسبت به ثانیا شما هم گفته میشود که شما موید مرحوم اخوند هستید. مرحوم اخوند اطلاق مقامی را در قصد وجه جاری میداند.