در روایت مقبوله عمربن حنظله ترجیح به افقهیت و اورعیت و اعدلیت و اصدقیت راوی مطرح شده و این روایت در ذکر این مرجح منحصر به فرد است.مرحوم آخوند می فرماید این روایت مختص به عصر حضور است و شامل عصر غیبت نمی شود و لذا در عصر غیبت طبق مقتضای اخبار تخییر، حکم به تخییر می شود.شهید صدر قبول ندارند که این روایت اختصاص به زمان حضور داشته باشد به خاطر اطلاق فقرات ماقبل آخر و می فرماید فقط فقره آخر اختصاص به عصر حضور دارد.

استاد قائینی می فرماید به نظر ما این روایت یا مختص به عصر حضور است و یا حداقل اطلاقی نسبت به عصر غیبت ندارد و هیچ وجه عقلائی برای تعمیم این مرجحات نسبت به عصر غیبت وجود ندارد؛ زیرا با وجود تعبدی بودن ترجیح به صفات راوی و طولانی بودن عصر غیبت، امکان دارد به مقتضای مصلحت تسهیل و تزاحم آن با مصلحت واقع، در زمان غیبت حکم به ترجیح نشده و برای عموم مردم حکم به توسعه و تخییر در اخذ به روایات شده است ویا اینکه در عصر حضور حکم به تخییر موجب سهل انگاری در روایات می شده که این محذور در زمان غیبت مطرح نبوده است.

عدم تقیید صدر روایت به عصر حضور، و تقیید ذیل روایت و حکم به ارجاء به زمان حضور امام دلالت بر این دارد که هر آنچه تا کنون بیان شده نیز مختص به همان شرایط است و یا اینکه احتمال آن، موجب اجمال روایت می شود  و نمی توان به صرف عدم ذکر این قید در فقرات سابقه، نسبت فقرات سابقه اطلاق گرفت.

بله پس از بیان مرجح اول اگر راوی سوال را ادامه نمی داد، امام دیگر مرجحات را بیان نمی کردند ولی به احتمال قوی قید به زمان حضور را متذکر می شدند تا راوی به اشتباه از این روایت اطلاق در ترجیح را نفهمد؛ زیرا هر چند که راوی در عصر حضور بوده ولی اگر جواب امام مقید به زمان حضور نباشد، دلیل مطلق بوده و در زمان غیبت نیز می توان بدان تمسک نمود.جلسه 115اصول