محقق حکیم اینگونه جواب داده اند که در موارد ادله ی حرمت علاوه بر دلالت بر حرمت به دلالت التزام دال بر این است که شارع به جهات نفسی شخص توجه ندارد و دلالت می کند بر اینکه این کار مکروه و ناپسند شخص است. لذا فرمودند که ادله ی محرمات از این جهت حاکم بر ادله ی رفع اکراه هستند

به عبارت دیگر: شارع می گوید: من شارع با جعل حرمت در نفس این شخص کراهت قرار می دهم، بنابراین عملی که آن شخص از روی اکراه انجام می دهد حمل الغیر علی ما یکرهه می شود. دقت شود که در این مقام شارع با جعل حرمت کراهت تکوینی در ذات شخص قرار نداده است تا اینکه فرد واقعی کراهت را درست کرده باشد و این ادله از باب ورود مقدم بر ادله ی کراهت شود، اگر واقعا فردی را از فردیت یک چیزی خارج کنند ورود می شود ولی اینجا که محقق حکیم می فرمایند حکومت دارد منظورشان این نیست که در واقع در نفس او ایجاد بغض می کند، أما گویا در عالم تشریع و در حوزه ی قانون او را کاره می بیند. مانند الطواف بالبیت صلاۀ که واقعا صلاۀ نیست ولی در دید شارع اینگونه است.
بنابرین ادله ی حرمت شرب خمر علاوه بر اینکه حرمت را می رساند گویا در دل افراد هم کراهت و بغض می نشاند. وقتی کراهت و بغض نشانید پس کسی که وادار می کند که شخص شرب خمر کند، او را بر چیزی که اکراه دارد حمل می کند.