«الفریضة ما فرضه الله، والسنّة ما سنّه النبيّ (ص). فرائض احکامی هستند که در قرآن بیان شده‌اند، اما سنن احکامی هستند که توسط رسول گرامی اسلام (ص) جعل گشته‌اند. مثلاً آنچه در قرآن حرام شده شراب انگوری (خمر) است و پیامبر (ص) شراب خرما (نبیذ) و امثال آن را هم حرام فرمودند. یا آنچه در قرآن حرام شده، ربای نسیئه (در مکیل و موزون و معدود) است و ایشان ربای نقدی را هم (تنها در مکیل و موزون) حرام فرمودند. یا نمازها تا سال پنجم بعثت دو رکعتی بودند و ایشان به نماز مغرب یک رکعت و به نمازهای ظهر و عصر و عشا دو رکعت اضافه فرمودند و.... حتی دربارۀ زکات در روایات ما آمده: فرض الله الزكاة مع الصلاة في الأموال وسنّها رسول الله (ص) في تسعة أشياء ـ وعفا رسول الله عمّا سواهنّ ـ؛ وضع رسول الله (ص) الزكاة على تسعة أشياء: الحنطة والشعير والتمر والزبيب والذهب والفضة والإبل والبقر والغنم، وعفا عما سوى ذلك. قال يونس: معنى قوله: «إن الزكاة في تسعة أشياء وعفا عما سوى ذلك»: إنما كان ذلك في أول النبوة، كما كانت الصلاة ركعتين ثم زاد رسول الله (ص) فيها سبع ركعات، وكذلك الزكاة وضعها وسنّها في أوّل نبوّته على تسعة أشياء ثمّ وضعها على جميع الحبوب. البته ناگفته پیداست هر مسلمان موظف است همان گونه که به فرائض عمل می‌کند به سنن هم عمل کند؛ چرا که: "مَا آتَاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا" (هرچه پیامبر (ص) برایتان آورد را بگیرید و از هرچه شما را بازداشت عقب بنشینید) [سورۀ حشر، آیۀ