(2-اسفند-1399, 11:47)عرفان عزیزی نوشته:

(30-بهمن-1399, 21:11)مسعود عطار منش نوشته: آقای خیشه فرمودند بحث جهر و اخفات نقض اشکال دور است ولی این نقض وارد نیست چون می توان بحث جهر و اخفات را بگونه ای تحلیل کرد که با اشتراک منافات نداشته باشد.
جهر و اخفات واجب است برای اعم از عالم و جاهل ولی در عین حال اگر شخصی عن جهل این واجب فعلی را رعایت نکرد و مصلحت تامه را استیفا نکرد دیگر تمکن از استیفا نبوده و شارع به دلیل عدم امکان استیفای مصلحت، امر به اعاده نمی کند نه به این جهت که این شخص مکلف نبوده و این یک معنا از معانی اجزا است که مرحوم آخوند نیز اشاره کرده اند.
در توضیح این که چگونه با عدم مراعات امر فعلی دیگر تمکن از استیفا وجود ندارد می توان به این مثال ا‌شاره کرد که مولا به عبدش امر می کند آب خنک بیاور ولی عبد آب گرم به او نوشانده و عصیان می کند به گونه ای که معده مولا از آب گرم پر شده و دیگر نمی تواند آب خنک بنوشد یعنی در عین حال که غرضش استیفا نشده دیگر  تمکن از استیفا هم ندارد.

تشبیه به مولای عرفی فایده ای ندارد نسبت به مولای حقیقی بگویید که هیچ منفعتی از عبادت عبد برایش حاصل نمی شود. تمکن استیفاء همیشه هست شخص می تواند اعاده کند
البته می توان راه هایی ارائه کرد تا مثال نقض مطرح نشود اما راهکار مذکور بی فایده است

(4-اسفند-1399, 13:11)عرفان عزیزی نوشته: احتمال عدم امکان استیفای غرض عقلائا مورد توجه قرار نمی گیرد و عقلا می گویند می توانی مصلحت را احراز کنی با اعاده.
نسبت به مولای حقیقی نگاه کنید با دید عقلایی این احتمالات ضعیف مورد توجه نیست

(7-اسفند-1399, 22:26)مسعود عطار منش نوشته: در مولای حقیقی عدم تمکن از استیفا می تواند به جهت مفسده در الزام باشد یعنی مثلا مولا می بیند اگر در برخی موارد الزام کند مفسده ای دارد که بر مصلحت اعاده می چربد.
ممکن است بگویید این احتمال عقلایی نیست ولی دو نکته است که توجه به آن می تواند مساله را  روشن تر کند:
نکته اول این که ما در شریعت بیاناتی را می یابیم که شاهد اهمیت داشتن مصالح ترخیصیه (یا مفسده در الزام) می باشد مانند تجویز برایت در جاییکه هم غرض الزامی  محتمل است و هم غرض ترخیصی در عین حال شارع الزام به احتیاط نکرده و این معنایی ندارد جز اهم بودن ترخیص و این منافاتی با استحباب احتیاط هم ندارد یا روایاتی که می گوید ان الله یحب ان یوخذ برخصه کما یحب ان یوخذ بعزایمه.
نکته دوم اینست که در همان فضای عقلائی گاهی یک مربی علیرغم مصلحتی که در متعلق می بیند ولی به دلایلی همچون سرکش نشدن زیردست خود از الزام آن رفع ید می کند مثلا پدر می بیند خوردن پفک برای فرزندش ضرر دارد در عین حال به او اجازه می دهد بخورد تا از مفاسد بزرگتری جلوگیری کند و این نیست الا از جهت مفسده در الزامی که در زهن خود عقلا نیز وجود دارد.
ما نگاهمان به شریعت ناقص است. خیال می کنیم شریعت آمده فقط ثواب و عقاب کند در حالی که یکی از اغراض مهم شریعت تربیت نفوس است و لازمه تربیت اینست که گاهی از مصالح و مفاسد موجود در متعلق غنض عین نموده و به مکلف رخصت دهی. این که می فرمایید عقلایی نیست شاید به دلیل قیاس مولا و عبد حقیقی با مولا و عبد عرفیست چون شاید بین مولا و عبد عرفی رابطه تربیتی نباشد ولی بین مولا و عبد حقیقی قطعا غرض تربیتی وجود دارد.