(16-آذر-1400, 23:17)حسین بن علی نوشته: استاد شهیدی به آقای خویی و شهید صدر در جریان استصحاب استقبالی اشکال می کنند به این بیان که طبق مبانی خودشان

شارع وقتی لاتنقض الیقین بالشک می گوید برای صدق نقض یقین به شک، باید حیث حدوث از متیقن و حیث بقاء از مشکوک الغاء شود و الا دیگر نقض صدق نمی کند.
مثلا کسی که یقین به حدوث وضوی ساعت 7 داشته و شک در وضو الان دارد. اگر آثار وضو ساعت 7 را بار نکند، نقض یقین به شک نکرده چون متعلق یقین و شک متفاوت است
بنابر این شارع وقتی گفته لاتنقض الیقین بالشک حیث حدوث را از متعلق یقین و حیث بقاء را از متعلق شک الغا کرده و لذا می گویند تو یقین به وضو داشتی الان شک در وضو داری، یعنی متعلق یقین و شک یک چیز شد.

این بیان، کار را در استصحاب استقبالی خراب می کند؛ زیرا اگر حیث حدوث را از متعلق یقین و حیث بقا را از متعلق شک الغا کنیم باید بگوییم الان یقین داریم به اینکه مریض هستم، بعد راجع به شک چه بگویم؟ بعدا شک در مریضی می کنم؟؟؟
در استصحاب استقبالی چاره ای نیست و باید حیث حدوث و بقاء را بیاوریم و بگوییم الان یقین به عجز دارم و الان شک در عجز در آینده دارم. وقتی حیث حدوث و بقاء را آوردید مصحح تعبیر به نقض از دست شما گرفته می شود.
بله از فرض صدق لا تنقض؛ می توان به مواردی در استصحاب که حدوث یقین و شک هم زمان بوده الغاء خصوصیت کرد اما به استصحاب استقبالی نمی تواند الغاء خصویت کرد.