یکی از احکامی که در رابطه با اذان مطرح است مسقطیت آن می باشد و با توجه به آن، امام لازم نیست که دوباره اذان بگوید
اما در رابطه با اذانی که از مثل رادیو و تلوزیون پخش می شود اگر به جهت اعلام باشد فایده ای ندارد اما اگر مستقیم اذان پخش می شود برای نمازی که امام هم حاضر است و میخواهد جماعت بخواند، آیا می توان به سماع آن اقتصار کرد یا اینکه کافی نیست و باید امام یا شخص دیگری دوباره اذان بگوید
به نظر می رسد  دلیل قاصر است. در این باب دو روایت وجود دارد:
 خبر اول:
عن الحسين بن علوان عن عمرو بن خالد عن أبي جعفر عليه السّلام قال: كنا معه فسمع إقامة جار له في الصلاة فقال قوموا فقمنا فصلينا معه بغير أذان و لا إقامة - قال يجزيكم أذان جاركم.
خبر دوم: عن أبي مريم الأنصاري قال: صلى بنا أبو جعفر عليه السّلام في قميص بلا إزار و لا رداء و لا أذان و لا إقامة فلما انصرف قلت له عافاك اللّٰه صليت بنا في قميص بلا إزار و لا رداء و لا أذان و لا إقامة فقال إن قميصي كثيف فهو يجزي أن لا يكون علي إزار و لا رداء - و إني مررت بجعفر و هو يؤذن و يقيم فلم أتكلم فأجزأني ذلك.
که دو عنوان اذان جارکم و مررت بجعفر، اطلاق ندارد  بلکه من المحتمل که اذان گفتنِ این منطقه و قرب مکانی موثر باشد
بله اگر خطابی به مضمون: من سمع الاذان یکفی، بود ممکن بود به اطلاق آن تمسک کرد.
بنابراین اذان مثل رادیو و تلوزیون از دو جهت مشکل دارد:
 یکی این که اولا به هدف اعلام می باشد و ثانیا اگر  برای صلات هم باشد دلیل قاصر است.

درس خارج فقه استاد گنجی، چهارشنبه، سوم اسفند ماه