بعضی‌ها مثل آقای خوئی(ره) می‌‌فرمایند: اوفوا بالعقود ارشاد به لزوم است و عقد جایز را نمی‌گیرد.

بعضی‌ها مثل امام خمینی(ره) فرمودند اوفوا بالعقود عقد جایز را می‌گیرد، وفاء کل عقد بحسبه. مثال می‌‌زنند: بیع بشرط الخیار، در اینجا هم اوفوا بالعقود وجود دارد. اوفوا بالعقود این‌جا اقتضا می‌‌کند من علیه الخیار از وفا به این شرط امتناع نکند، اوفوا بالعقود، یعنی به عقود وفا کنید، ‌ مشتری شرط کرد یک هفته خیار فسخ داشته باشد؛ این ماشین را خرید، حالا ماشین را آورده و می‌‌گوید من نپسندیدم، پس بیاورم؟ آقای بایع نمی تواند بگوید جنس فروخته شده پس گرفته نمی‌شود، مشتری شرط کرد یک هفته خیار داشته باشد، امام(ره) می‌‌گوید: به این بایع می‌‌گویند یا ایها الذین آمنوا اوفوا بالعقود، با این‌که بیع بشرط الخیار است، به همین شرطت وفا کن. یا مثلا عقد جایز جاهایی که فسخ هم می‌‌توانی بکنی، قبل از فسخ وفا کن، [یعنی] یا فسخ کن عقد منحل بشود، یا اگر فسخ نمی‌کنی و عقد منحل نمی‌شود به آن عقد وفا کن.

 

بحث در این نیست که آیا بیع الخیار دلیل خاص دارد یا خیر ؟ 

بحث در این است که آیا اوفوا بالعقود از حیث اینکه این عقد جایز است، می تواند شامل چنین بیعی شود یا خیر؟