مراد از خبر واحد، خبری است که مفید علم نیست ولو از دو نفر نقل شده باشد.

ولی مرحوم روحانی  و آیت الله سیستانی خبر ثقه را فقط در صورت وثوق شخصی به صدق خبر حجت می‌دانند ولی در عین حال ملتزم به انسداد باب علم نیز نشدند و معتقد هستند که انسان در صورت ممارست در فقه از اخبار ثقات وثوق به احکام پیدا می‌کند.

برای ما تصدیق این مطلب مشکل است به خصوص که منشأ توثیق روات نیز قول شیخ طوسی و نجاشی و امثال این‌ها است که بُعد زمانی بین آن‌ها و بین روات مقداری مانع از وثوق به حسی بودن این توثیقات می‌شود که برای ما علم آور باشد.

بعضی از توثیقات نیز توثیقات عامه هستند مثل قول شیخ طوسی در عده که فرموده‌اند: «و لأجل ذلك سوت الطائفة بين ما يرويه محمد بن أبي عمير، و صفوان بن يحيى، و أحمد بن محمد بن أبي نصر و غيرهم من الثقات الذين عرفوا بأنهم لا يروون و لا يرسلون إلا عمن‏ يوثق به و بين ما أسنده غيرهم، و لذلك عملوا بمراسيلهم إذا انفردوا عن رواية غيرهم.»  مرحوم خویی این کلام را قبول ندارند و فرموده‌اند: شیخ طوسی در فهم کلام مرحوم کشی که فرمودند «أَجْمَعَتِ‏ الْعِصَابَةُ عَلَى تَصْحِيحِ مَا يَصِحُّ مِنْ هَؤُلَاءِ‏»  اشتباه کرده است و فکر کرده مراد کشی این است که این روات فقط از ثقات نقل می‌کند. و مراد از «اضرابهم» در کلام شیخ طوسی نیز همان اصحاب اجماع هستند .

البته این اشکال درست نیست و وجهی برای نسبت اشتباه به شیخ طوسی در فهم کلام مرحوم کشی وجود ندارد و از باب حجیت خبر ثقه کلام شیخ طوسی پذیرفته می‌شود و از کلام ایشان وثاقت مشایخ این سه نفر کشف می‌شود ولی وثوق به آن حاصل نمی‌شود. ولی آقای سیستانی نظرشان این است که کسانی که کار کرده اند برایشان وثوق پیدا می شود. این‌ها که وثوق پیدا نمی‌کنند مشکل خودشان است که خوب کار نکردند.