در تقیه خوفیه اگر در تمام وقت در حال تقیه است که علی القاعده مضطر  به سجود بر فرش می‌‌شود و این نمازش صحیح است ولی اگر اول وقت در حال تقیه است اما بعدا می‌‌تواند نماز را در منزل بخواند، این مضطر در تمام وقت نیست و برای اجزای این نمازش که روی فرش خوانده ما باید اقامه دلیل بکنیم.

برخی گفته اند دلیل اجزای این سجود بر فرش در حال تقیه غیر مستوعبه تمام وقت، صحیحه معمر بن خلاد است، ‌وسائل جلد 16 صفحه 204، التقیة دینی و دین آبائی و لا ایمان لمن لا تقیة له، گفته شده: وقتی تقیه دین امام علیه السلام است، این یعنی این عمل جزء دین است که از روی تقیه انجام شده است، وقتی جزء دین بود یعنی مجزی است.

ما این استدلال را قبول نداریم. از "التقیة دینی" بیش از حکم تکلیقی وجوب تقیه استفاده نمی‌شود، تقیه کردن جزء دین منِ‌ امام صادق علیه السلام است، جزء‌ دین منِ امام باقر علیه السلام است؛ اما این عمل مجزی است یا مجزی نیست نسبت به آن ساکت است.

اما روایت دیگری داریم که در خصوص سجود بر فرش و مانند آن در حال تقیه آمده، ‌صحیحه علی بن یقطین وسائل جلد 5 صفحه 349: قال سألت ابالحسن علیه السلام عن الرجل یسجد علی المسح و البساط قال لا بأس اذا کان فی حال التقیة و همین‌طور معتبره ابی بصیر جلد 5 وسائل صفحه 350 سألت اباعبدالله علیه السلام الرجل یسجد علی المسح قال ان کان فی تقیة فلا بأس این اطلاق دارد و لو تقیه غیر مستوعبه وقت باشد. منتها به شرط این‌که اصل نماز خواندنش در این حال تقیه باشد و الا نشسته با یک عده‌ای حالا نماز نخواند ناهار بخورد برود منزل نماز بخواند این را شامل نمی‌شود. اگر در این حال مجبور است نماز بخواند و نماز هم که می‌‌خواند تقیه خوفیه اقتضا می‌‌کند روی فرش سجده کند، اطلاق این دلیل می‌‌گوید سجود بر مسح و بساط در حال تقیه اشکال ندارد و در خصوص این مقام وقتی می‌‌گوید اشکال ندارد از آنجاییکه این کار حرام تکلیفی که نبود بلکه حرام وضعی بود لذا "اشکال ندارد" یعنی حرام وضعی دیگر نیست.

[سؤال: ... جواب:] وجهی ندارد که تقیه را بگوییم تقیه مستوعبه، اطلاق دارد، لا بأس اذا کان فی حال التقیة، حالا فرض متعارف هم شاید تقیه غیر مستوعبه بوده چون بالاخره که تمام وقت با این‌ها نبودند، منزل می‌‌رفتند اوقات خلوت داشتند می‌‌توانست منزل برود و نمازش را اعاده کند.