و اما ما يسمى بالدليل العقلي الذي اختلف المجتهدون و المحدثون في انه هل يسوغ العمل به أو لا فنحن و ان كنا نؤمن بأنه يسوغ العمل به و لكنا لم نجد حكما واحدا يتوقف إثباته على الدليل العقلي بهذا المعنى بل كل ما يثبت بالدليل العقلي فهو ثابت في نفس الوقت بكتاب أو سنة

آقای سید حسین مدرسی در کتاب «مقدمه ای بر فقه شیعه»، قسمت اول، فصل اول، صفحه ی 12، پاورقی شماره ی 4، در توضیح این مبنی این گونه آورده اند:

برخى دانشمندان متأخّر شيعى معتقدند كه عقل يك منبع بالقوّة براى فقه شيعى است نه يك منبع بالفعل، به اين معنى كه اگر چه بر اساس ضوابط علم اصول فقه عقل به تنهايى مى‌تواند حكمى فقهى را كشف كند و ما را به يكى از احكام و تكاليف مذهبى راهنمايى نمايد، ليكن اين مطلب عملا در هيچ موردى اتّفاق نيفتاده و تمامى احكام شرعى كه بر اساس احكام قطعى عقل مجرّد انسانى قابل كشف است در همان حال در قرآن و سنّت، مورد راهنمايى قرار گرفته و با دليل شرعى (سمعى) بيان شده است (ببينيد محمّد باقر الصدر، الفتاوى الواضحة 1: 98)

در صورت تمایل، نقد و نظر علمی خود را  درباره ی این نظریه بیان فرمایید!