+- مباحثه، تالار علمی فقاهت (http://mobahathah.ir)
+-- انجمن: بخش اصول (http://mobahathah.ir/forumdisplay.php?fid=17)
+--- انجمن: مباحثات دروس خارج اصول (http://mobahathah.ir/forumdisplay.php?fid=20)
+---- انجمن: اصول استاد سیدمحمدجواد شبیری (http://mobahathah.ir/forumdisplay.php?fid=25)
+---- موضوع: نکته علمی: انواع الغاء خصوصیت (/showthread.php?tid=984)
انواع الغاء خصوصیت - مسعود عطار منش - 4-بهمن-1396
الغاء خصوصیت شکلهای متفاوتی دارد :
گاهی روایت ناظر به یک فرد خاص بوده و اصلا در مقام بیان مشابهات نیست ولی در عین حال عرف مطمئن می شود که این مورد با موارد مشابه فرق ندارد که این نوع از الغاء خصوصیت بازگشت به ملازمات عرفیه داشته و از ظواهر خارج است .
گاهی روایت در مقام بیان حالات یا موراد مختلف بوده در عین حال یک مورد یا فرد صرفاً بعنوان مثال یا فرد خفی در روایت ذکر شده است که از نفس روایت ولو بصورت غیر مستقیم و با دلالت سکوتیه حکم موارددیگر روشن می شود و این از ظهورات کلام محسوب می شود چون فرض این است که در مقام بیان افراد مورد نظر هم بوده است ؛ برای قسم اخیر می توان به مثالهایی همچون لا تقل لهما اف اشاره کرد که آیه مذکور در مقام بیان حکم بی احترامی به والدین است و بعنوان مثال فرد خفی را ذکر کرده است و از نفس آیه می توان حکم ضرب و شتم و ... را استفاده کرد .
RE: انواع الغاء خصوصیت - مومن - 4-بهمن-1396
به چه جهت قسم اول را خارج از ظواهر دانسته اید مگر ظهور از ملازمات عرفی نشات نمیگیرد؟
همجنین در قسم دوم اگر دلالت اولویت وجود نداشته باشد چگونه در عرف این ظهور شکل میگیرد؟
RE: انواع الغاء خصوصیت - مسعود عطار منش - 7-بهمن-1396
پاسخ این مطلب از خود بنده است . اساسا ظواهر کلام در جایی از باب حجیت ظواهر حجت است که متکلم نسبت به افهام آن ظهور در مقام بیان باشد و این ضابطه نیازمند وجود اولویت یا ملازمات عرفیه هم نیست مثلا فرض کنید اگر بنده در مقام بیان حکم جمیع مکلفین می گویم رجل شک بین الثلاث و الاربع معلوم می شود رجل از باب مثال است و ظاهر کلام با توجه به مقام بیان متکلم جمیع مکلفین است ولو زن نسبت به مرد نه اولویت دارد و نه ملازمه ولی اگر متکلم در مقام بیان حکم والدین باشد ولی ما بالاولویه یا بالملازمه بفهیمیم این حکم عمومیت دارد این فهم مستند به مقام بیان متکلم و ظاهر کلام او نیست اگر چه کلام او در این فهم تأثیر گذاشته ولی آنچه در نهایت موجب تعمیم شد مقام بیان نبود بلکه ملازمه یا اولویت بود .