27-بهمن-1397, 11:21
(27-بهمن-1397, 08:51)مسعود عطار منش نوشته:(3-بهمن-1397, 13:35)سید محسن حائری نوشته: اثبات اطلاق در مراد تفهیمی یا مراد استعمالی از کجا میآید؟ آیا این مورد را با تمسک به اصالة الاطلاق ثابت نمیکنند؟
اطلاق در مرحلۀ مراد تفهیمی ناشی از ظهور حال متکلم در این که در مقام بیان است ، می باشد و این ظهور حال باعث می شود مخاطب در مواجهه با کلام و سکوت از سور قضیه اطلاق ثبوت حکم برای موضوع را بفهمد و این فهم مخاطب اگر غیر از مراد جدی باشد بر متکلم لازم است تذکر دهد و الا نقض غرض می شود و اینجاست که مراد جدی کشف میشود .
توضیحی که در مورد جریان اطلاق در مرحلهی مراد تفهیمی دادید، همان توضیح مشهور از جریان اطلاق با تمسک به مقدمات حکمت است. تنها با این تفاوت که مشهور این توضیح را برای کشف مراد جدی مطرح مینمایند و شما برای کشف مراد تفهیمی ارائه دادید.
در صدر این بحث، مقصود از نکتهای که مطرح شد، این بود که تحلیل مشهور از مقدمات حکمت را کنار گذاشته و تحلیل و توضیح جدیدی از «جریان مقدمات حکمت» ارائه دهد. و اگر بخواهیم جهت اثبات اطلاق به بحث «نقض غرض» تکیه کنیم، یا باید ملتزم به دور بشویم و یا این که بالاخره (مانند توضیحی که شما دادید) همان تحلیل مشهور را (ولو در مراحل قبل از مراد جدی) ارائه دهیم. و اگر این کار را بکنیم، دیگر توضیح جدیدی نسبت به «جریان مقدمات حکمت» ارائه ندادهایم. نهایتا مراحل دلالت را (همان طور که استاد معظم آیة الله سید جواد شبیری حفظه الله بارها اشاره نمودهاند) بیشتر کردهایم.