5-خرداد-1398, 02:51
You:
در حین مطالعه احادیث برائت، یک اشکالی به ذهنم رسید و آن این که:
در خصوص احکام شرعی: مردم زمان عصر معصوم که قبل از فحص کردن اجرای برائت نباید می کردند و بعد از فحص هم که اصلا شبهه آن ها از بین می رفت.
پس معنا ندارد که برای مردم زمان معصوم که مشافهین اصلی خطاب هستند، بگوییم در شبهات برائت دارند.
پس یا خطاب در روایات مخصوص مردم زمان غیبت می باشد یا جهل و عدم علم در این روایات، شامل جهل بسیط به احکام شرعی نمی باشد.
الا ان یقال: که احادیث شامل شک در موضوعات و احکام می باشد و عام است.منتها یک فرد آن در سابق مصداق نداشته و بعدها مصداق پیدا کرده.در این صورت در فرد متجدد هم حکم عام اجرا می شود.
آیا واقعا عمومیت عام باقی می ماند یا عام انصراف در افراد موجود در زمان خطاب پیدا می کند؟!
کلا درباره این تحلیل نظرتان چیست؟
در حین مطالعه احادیث برائت، یک اشکالی به ذهنم رسید و آن این که:
در خصوص احکام شرعی: مردم زمان عصر معصوم که قبل از فحص کردن اجرای برائت نباید می کردند و بعد از فحص هم که اصلا شبهه آن ها از بین می رفت.
پس معنا ندارد که برای مردم زمان معصوم که مشافهین اصلی خطاب هستند، بگوییم در شبهات برائت دارند.
پس یا خطاب در روایات مخصوص مردم زمان غیبت می باشد یا جهل و عدم علم در این روایات، شامل جهل بسیط به احکام شرعی نمی باشد.
الا ان یقال: که احادیث شامل شک در موضوعات و احکام می باشد و عام است.منتها یک فرد آن در سابق مصداق نداشته و بعدها مصداق پیدا کرده.در این صورت در فرد متجدد هم حکم عام اجرا می شود.
آیا واقعا عمومیت عام باقی می ماند یا عام انصراف در افراد موجود در زمان خطاب پیدا می کند؟!
کلا درباره این تحلیل نظرتان چیست؟
