1-فروردين-1399, 02:16
مفاد"لاتُعادُ الصَّلاةُ الّا مِن خَمسَةٍ الطَّهُورِ و الوَقتِ و القِبلَةِ وَ الرُّکوعِ و السُّجُودِ"کاملا واضح و آشکار بیان میکند که لزوم اعاده صرفا محصور در اخلال به پنج مورد مذکور در روایت است و اباحه ساتر ولو مطابق بیان استاد،مستفاد از حکم عقل باشد(که نیست چرا که مستفاد از دو حکم شرعی است ولذا داخل در مفهوم سنت است که نمی تواند ناقض فریضه باشد) باز خارج از موارد مذکور است و با توجه به اسلوب حصری حدیث نمی تواند مخلّ به امتنان شارع در حکم به عدم اعاده باشد.