30-بهمن-1397, 08:34
اندکی تأمل کافیست برای تصدیق این مطلب که بری استظهار صحیح از روایات باید ظهور واقعی روایت یعنی ظهوری که متکلم حین التکلم به مخاطبین خود القاء کرده ، میزان در فهم مراد متکلم قرار گیرد زیرا مثلا اگر تعبیر قلم درزمان ائمه علیهم السلام به معنای قلم کتابت گناهان باشد و در زمان ما قلم منصرف به قلم کتابت قوانین و احکام باشد ، مفاد تعبیر رفع القلم عن الصبی و النائم و المجنون متفاوت خواهد شد و پر واضح است که در چنین فرضی می بایست ظهور زمان صدور را ملاک قرار داد .
و من هنا یظهر باید به نحوی ولو به انسدادصغیر یا اصول عقلائیه مثل اصاله ثبات الظهور یا ... ظهور زمان صدور را کشف کنیم و الا ظهور فعلی روایت هیچ بهره ای از حجیت نخواهد داشت .
یک روش اساسی در کشف ظهور الفاظ در زمان صدور مراجعه به کتب لغت قدیمی و عرضۀ معانی موجود در این کتب به استعمالات موجود است در متون قدیمی (اعم از کتب روایی و تاریخی و ادبی و ...)است .
بعنوان مثال کلمۀ ذنب ظهور در معصیت الله دارد ولی از طرفی در قرآن به رسول خاتم صلوات الله علیه و آله نسبت ذنب داده شده است (لیغفر لک الله ما تقدم من ذنبک و ما تأخر : سوره فتح آیه2) که پس از مراجعه به کتب لغت این استظهار میشود که معنای لغوی ذنب اعم از معصیت الله بوده و به مطلق جرم و لو جرمهای عند العرف اطلاق میشود و با مراجعه به استعمالات موجود در کتب عربی قدیمی مثل کتابهی شعری و ... روشن می شود که استعمال ذنب در جرمهای عرفی متعارف است و در نهایت با مراجعه به استعمالات موجود در روایات بعید نیست اطمینان حاصل شود که ظهور ذنب در معصیت الله به خاطر کثرت استعمالش در نزد متشرعه بوده است و الا خود کلمه چنین ظهوری ندارد .
حال ببینید چقدر تفاوت است بین این که ظهور ذنب در معصیت را بپذیریم و به توجیهات عقلی بپردازیم که معصومین گناه نمی کنند و ... یا این که با یک روش استظهار صحیح اساسا ظهور ذنب در معصیت الله را در زمان نزول آیه زیر سئوال ببریم .
و من هنا یظهر باید به نحوی ولو به انسدادصغیر یا اصول عقلائیه مثل اصاله ثبات الظهور یا ... ظهور زمان صدور را کشف کنیم و الا ظهور فعلی روایت هیچ بهره ای از حجیت نخواهد داشت .
یک روش اساسی در کشف ظهور الفاظ در زمان صدور مراجعه به کتب لغت قدیمی و عرضۀ معانی موجود در این کتب به استعمالات موجود است در متون قدیمی (اعم از کتب روایی و تاریخی و ادبی و ...)است .
بعنوان مثال کلمۀ ذنب ظهور در معصیت الله دارد ولی از طرفی در قرآن به رسول خاتم صلوات الله علیه و آله نسبت ذنب داده شده است (لیغفر لک الله ما تقدم من ذنبک و ما تأخر : سوره فتح آیه2) که پس از مراجعه به کتب لغت این استظهار میشود که معنای لغوی ذنب اعم از معصیت الله بوده و به مطلق جرم و لو جرمهای عند العرف اطلاق میشود و با مراجعه به استعمالات موجود در کتب عربی قدیمی مثل کتابهی شعری و ... روشن می شود که استعمال ذنب در جرمهای عرفی متعارف است و در نهایت با مراجعه به استعمالات موجود در روایات بعید نیست اطمینان حاصل شود که ظهور ذنب در معصیت الله به خاطر کثرت استعمالش در نزد متشرعه بوده است و الا خود کلمه چنین ظهوری ندارد .
حال ببینید چقدر تفاوت است بین این که ظهور ذنب در معصیت را بپذیریم و به توجیهات عقلی بپردازیم که معصومین گناه نمی کنند و ... یا این که با یک روش استظهار صحیح اساسا ظهور ذنب در معصیت الله را در زمان نزول آیه زیر سئوال ببریم .
