17-اسفند-1397, 18:56
حضرت استاد گنجی مقتضای قاعده و همچنین مقتضای روایات را این می دانند که اگر اول وقت در وطن خود باشد، بعد سفر کند. در سفر می تواند نافله ی ظهر و عصر را بخواند. با اینکه نوافل ظهر و عصر برای مسافر مشروع نیست ولی چون موضوع مشروعیت نوافل برای این شخص محقق شده است، مانعی از مشروعیت آن نیست:
مقتضای قاعده
[1] جواهر الکلام، محمد حسن نجفی، ج7، ص51.« و لا ملازمة بينه و بين القضاء حتى لو كان الأداء محرما، إذ هو بفرض جديد كصوم الحائض».
مقتضای قاعده
در ابتداء علی القاعده بحث می شود. صاحب جواهر فرموده است که ملازمه ای نیست بین عدم مشروعیت أداء و قضاء آن؛ لذا حتی اگر أدای آن حرام باشد مانند نماز حائض، می توان قضاء را برای آن فرض کرد. در اینجا نیز ممکن است بگوییم که ادای آن مشروع نیست ولی قضاء آن مشروع باشد. ایشان فرموده است هیچ بعدی ندارد که کسی قائل به مشروعیت قضاء ان شود[1]. این علی القاعده بود. لکن باید بحث شود که ادله چه اقتضایی دارند.
[1] جواهر الکلام، محمد حسن نجفی، ج7، ص51.« و لا ملازمة بينه و بين القضاء حتى لو كان الأداء محرما، إذ هو بفرض جديد كصوم الحائض».
