26-دي-1400, 00:37
بررسی وثاقت «عبد الله بن الحسن» در اسناد قرب الاسناد
در بسیاری از اسناد قرب الاسناد مرحوم حمیری ، «عبد الله بن الحسن» واقع شده است که توثیق و تضعیفی وجود ندارد.
با توجه به آنکه تصحیح بسیاری از اسناد قرب الاسناد منوط به توثیق این راوی است، از این رو بررسی وثاقت او بسیار اهمیت دارد.
حضرت استاد شب زنده دار K برای توثیق ایشان، چنین می فرمایند:
« از این اشکال اینگونه پاسخ داده شده است که جناب حمیری قرب الاسناد را تألیف کرده که از این مزیت برخوردار باشد که با کم شدن واسطه در سند ، احتمال خطا و سهو و... کم شود.
از ناحیه دیگر بسیار از روایات قرب الاسناد عبد الله بن الحسن در آن است شاید بتوان گفت در حدود دو سوم روایات مشتمل بر او ست اگر این عبد الله بن الحسن ضعیف بود و مرحوم حمیری بدون واسطه از او نقل می کرد ، چه مزیتی برای این کتاب می شد. قرب در صورتی امتیاز می شود که از ناحیه سند مشکلی نباشد و حداقل اعتبار وجود داشته باشد و این موجب افزایش اطمینان و اعتبار می شود و در غیر این صورت و با مشکل داشتن سند، هر چند که قرب الاسناد هم باشد، بر روایتی که قرب الاسناد ندارد ولی از سندی معتبر برخوردار است، مزیتی ندارد و ترجیح با همان روایت بدون قرب است و قرب دیگر مزیتی ندارد به همین جهت استاد K عبد الله بن الحسن را ثقه می دانند
باید گفت: به این وجه نمی توان اطمینان به وثاقت عبد الله بن الحسن پیدا کرد چرا که ممکن است جناب حمیری او را نمی شناخته و برای رساندن روایات قرب الاسناد به دیگران و در معرض بررسی قرار دادن این روایات آن را نقل کرده است .
مگر اینکه گفته شود که خیلی مستبعد که حمیری عبد الله بن الحسن را نشناخته است چون حمیری و عبد الله ابن الحسن هر دو بزرگ هستند و نمی توان پذیرفت که حمیری عبد الله را نشناخته باشد پس یا ضعیف می داند و یا ثقه است اگر ضعیف باشد دیگر وجهی ندارد به او اعتماد کند و از او به این حجم نقل روایت کند، پس باید ثقه باشد.
اگر این استبعاد به حد اطمینان برسد می توان گفت وثاقت عبد الله بن الحسن به اثبات می رسد
در بسیاری از اسناد قرب الاسناد مرحوم حمیری ، «عبد الله بن الحسن» واقع شده است که توثیق و تضعیفی وجود ندارد.
با توجه به آنکه تصحیح بسیاری از اسناد قرب الاسناد منوط به توثیق این راوی است، از این رو بررسی وثاقت او بسیار اهمیت دارد.
حضرت استاد شب زنده دار K برای توثیق ایشان، چنین می فرمایند:
« از این اشکال اینگونه پاسخ داده شده است که جناب حمیری قرب الاسناد را تألیف کرده که از این مزیت برخوردار باشد که با کم شدن واسطه در سند ، احتمال خطا و سهو و... کم شود.
از ناحیه دیگر بسیار از روایات قرب الاسناد عبد الله بن الحسن در آن است شاید بتوان گفت در حدود دو سوم روایات مشتمل بر او ست اگر این عبد الله بن الحسن ضعیف بود و مرحوم حمیری بدون واسطه از او نقل می کرد ، چه مزیتی برای این کتاب می شد. قرب در صورتی امتیاز می شود که از ناحیه سند مشکلی نباشد و حداقل اعتبار وجود داشته باشد و این موجب افزایش اطمینان و اعتبار می شود و در غیر این صورت و با مشکل داشتن سند، هر چند که قرب الاسناد هم باشد، بر روایتی که قرب الاسناد ندارد ولی از سندی معتبر برخوردار است، مزیتی ندارد و ترجیح با همان روایت بدون قرب است و قرب دیگر مزیتی ندارد به همین جهت استاد K عبد الله بن الحسن را ثقه می دانند
باید گفت: به این وجه نمی توان اطمینان به وثاقت عبد الله بن الحسن پیدا کرد چرا که ممکن است جناب حمیری او را نمی شناخته و برای رساندن روایات قرب الاسناد به دیگران و در معرض بررسی قرار دادن این روایات آن را نقل کرده است .
مگر اینکه گفته شود که خیلی مستبعد که حمیری عبد الله بن الحسن را نشناخته است چون حمیری و عبد الله ابن الحسن هر دو بزرگ هستند و نمی توان پذیرفت که حمیری عبد الله را نشناخته باشد پس یا ضعیف می داند و یا ثقه است اگر ضعیف باشد دیگر وجهی ندارد به او اعتماد کند و از او به این حجم نقل روایت کند، پس باید ثقه باشد.
اگر این استبعاد به حد اطمینان برسد می توان گفت وثاقت عبد الله بن الحسن به اثبات می رسد
