20-آبان-1398, 20:44
: استاد در تاریخ ۲۷\۶ فرمودند: طرق به کتب نیازمند به بررسی سندی نداشته و ذکر طریق به کتاب در اسناد میتواند تشریفاتی باشد. برای توضیح مدعا به تبیین پدیده اجازه در نقل احادیث میپردازیم . یکی از روشهای رایج در تحمل و ادای احادیث روش اجازه بوده است به اینصورت که استاد به شاگرد خود می گوید : به تو اجازه نقل تمام مرویات خود را میدهم . و این اجازه اعم از اینست که استاد نسخه ای از مرویات خود را به شاگرد بدهد یا سماع و قرائتی نسبت به این مرویات بین آن دو صورت بگیرد یا نه بلکه گاه به این نحو است که صرفا به صورت کبرای کلی تمام مرویات را به شاگرد خود اجازه میدهد بدون اینکه نسبت به صغری و این که چه روایتی برای من است بیانی داشته باشد و این شاگرد است که عهده دار تشخیص صغری است و این در واقع به معنای اینست که استاد صلاحیت شاگرد را برای تشخیص صغری تایید میکند. حال این اجازه از طریق شاگرد به شاگرد خویش منتقل میشده و هکذا. بطور مثال شیخ طوسی بواسطه اجازه ای که از استادخود و آن استاد از استاد خود... دارد می تواند به کتاب شیخ اجازه اولی که مرحوم شیخ اصلا او را درک نکرده مثلا حسن بن محبوب مراجعه نموده و صغرای این که این روایت برای محمد بن علی بن محبوب است را احراز نموده و برای ما نقل کند و طریق اجازه ای خود به کتاب را در صدر سند قرار دهد. بنابراین آن افرادی که تا ابن محبوب در سند قرار دارند هیچ نقشی درصحت و سقم روایت ندارند چون اساسا نسبت به صغری بیانی نداشته اند و اجازه های کلی را به یکدیگر منتقل کرده بودند و این مرحوم شیخ طوسی است که روایت حسن بن محبوب را تشخیص داده و نقل می کند.
