24-دي-1398, 22:32
در آیه آمده است ﴿وَ لاَ يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلاَّ مَا ظَهَرَ مِنْهَا﴾ تفسیر آن در روایت بیان شده « مَا دُونَ السِّوَارَيْن من الزینة»مراد از سوار، النگو است که در بعضی روایات از آن تعبیر به «مسکه» شده است.بنابراین موضع زینتی که باید پوشیده شود عبارتست از موضع النگو به بالا و خود النگو و حتی خود گردنبند لازم نیست پوشانده شود.
ممکن است ادعا شود که مراد روایت این است که خود النگو و انگشتر زینت است و اینها باید پوشیده شود. اما این ادعا صحیح نیست، زیرا بیان روایت یک تعبیر کنایی است و مراد آیه این می شود که بالاتر از ساعد زن، زینت است و باید پوشیده شود؛ نه به این معنا که مراد این باشد که آرنج زن مثلا زینت است بلکه باید طبق آیه، زنها ما دون سوار یعنی بعد از النگو را باید بپوشانند. متفاهم عرفی از عبارت ﴿وَ لاَ يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلاَّ مَا ظَهَرَ مِنْهَا﴾ این است که می خواهد حدود وجوب ستر را بیان کند و مقدار واجب برای ستر را با وسایل زینتی تعیین می کند. به جای اینکه بگوید بالای مچ را بپوشان گفته است ﴿وَ لاَ يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلاَّ مَا ظَهَرَ مِنْهَا﴾ و روایت هم برای تفسیر همین آیه می گوید مراد از مواضع آشکار، محدوده پایین تر از النگو یعنی کفین است و غیر از آن داخل در زینتی است که باید پوشانده شود.
اینکه در کلام بعضی از فقها آمده است که زن نباید برای اجنبی زینت کند و مراد از زینت را خود النگو و سرمه گرفته اند، خلاف مفاد روایات است.در روایات اعیان زینتی استثنا نشده است. در روایات خود النگو جزء زینتهای ظاهری است که اگر زن به وسیله آنها در دید نامحرم قرار گیرد مانعی ندارد، زیرا در روایت آمده است « فِي قَوْلِ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى- إِلَّا ما ظَهَرَ مِنْها قَالَ الزِّينَةُ الظَّاهِرَةُ الْكُحْلُ وَ الْخَاتَم». پس مفاد آیه این نیست که بگوید زن مجاز به اظهار زینت هایی مثل النگو و انگشتر نیست بلکه استثناء وجه و کفین به همراه زینت های آنهاست.درس فقه22/8/98