9-خرداد-1392, 22:31
(آخرین تغییر در ارسال: 10-خرداد-1392, 12:19 توسط شاهرود شهر معلمان دین و اخلاق.)
در مقام ثبوت، هر خطاب مشروط به قدرت عقلیه مقدم است بر خطاب مشروط به قدرت شرعیه؛ لکن آیا راهی برای کشف و تمییز این دو در ادله وجود دارد؟ به عبارت دیگر این مطلب، اثباتا چگونه قابل تشخیص است؟
برخی استدلال کرده اند که اگر قدرت در لسان دلیل اخذ نشود، تکلیف و خطاب منوط به قدرت عقلیه است. لکن استاد مکرّم جواب میدهند: استدلال مذکور صحیح نیست. بلکه برای اثبات مدّعا باید این چنین استدلال کرد:
ملازمه عرفیه بر این شیوه مستقرّ است که خطاب مولی برای عاجز از انجام آن نیز ملاک دارد اگرچه خطاب در حق عاجز فعلی نیست . این ملازمه عرفیه کاشفیت نوعیه دارد برای ثبوت خطاب در دایره اوسع (اعم از عجز و قدرت) و غالب موارد خطابات موالی عرفیه چنین است و اگر نظر مولای ما بر خلاف این باشد باید بدان تصریح کند. وقتی چنین تحلیلی از عرف داریم فرقی ندارد که مولی خطاب خود را در مقام اثبات نیز مشروط به قدرت عقلیه کند یا نکند.[/size]
برخی استدلال کرده اند که اگر قدرت در لسان دلیل اخذ نشود، تکلیف و خطاب منوط به قدرت عقلیه است. لکن استاد مکرّم جواب میدهند: استدلال مذکور صحیح نیست. بلکه برای اثبات مدّعا باید این چنین استدلال کرد:
ملازمه عرفیه بر این شیوه مستقرّ است که خطاب مولی برای عاجز از انجام آن نیز ملاک دارد اگرچه خطاب در حق عاجز فعلی نیست . این ملازمه عرفیه کاشفیت نوعیه دارد برای ثبوت خطاب در دایره اوسع (اعم از عجز و قدرت) و غالب موارد خطابات موالی عرفیه چنین است و اگر نظر مولای ما بر خلاف این باشد باید بدان تصریح کند. وقتی چنین تحلیلی از عرف داریم فرقی ندارد که مولی خطاب خود را در مقام اثبات نیز مشروط به قدرت عقلیه کند یا نکند.[/size]
