امتیاز موضوع:
  • 2 رای - 3 میانگین
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
سؤال: حمل امر بر استحباب
#11
جناب دلیل
اولاً: من چنین فرضی نداشتم که حکم واقعی اعم از واجب و مستحب باشد بلکه عبارت حقیر اگر مراجعه بفرمایید این بود که حکم واقعی اعم از واجب یا مستحب باشد یعنی حکم واقعی چه وجوب باشد چه استحباب
ثانیاً: چنانچه بیان کردم تصویر توریه برای امام ثبوتاً منعی ندارد اما آنچه مشکل است این است که در مقام اثبات و دلالت ما تمام  موارد حمل بر استحباب را حمل بر توریه نماییم و یا در جایی که توریه محرز است ما حکم امام را حمل بر استحباب نماییم چرا که توریه به لحاظ قیود مختلفی قابل تحقق است و ما مثبتی برای اینکه وجه در نظر امام برای توریه استحباب بوده باشد نداریم
پاسخ
#12
این بحث به چند چیز دیگه مرتبط است که نباید از آنها غافل بود:
1. اصلا آیا توریه جایز است؟ این خودش جای بحث داره. البته میدونم فرض این بحث بر اینه که توریه جایز است ولی به هر حال میشه روش بحث کرد.
2. فرض این بحث بر اینه که صیغه امر ظهور در وجوب داره در حالی که خود این محل بحثه. آقای (امین69) بحثی رو با عنوان "آیا صیغه ی امر ظهور در وجوب دارد؟" مطرح کرده اند و بحث های خوبی در اونجا مطرح شده که دوستان میتونند مراجعه کنند.
با فرض پذیرش این دو مبنا هم باید بگم که حمل کلام امام بر استحباب، در نزد ما اسمش حمل است ولی مخاطب امام با توجه به قرائن ازش استحباب فهمیده در نتیجه قطعا توریه نیست. ما چون یک سری از قرائن رو در اختیار نداریم میگیم حمل بر استحباب وگرنه واقع همینه که مخاطب استحباب فهمیده و اصلا تصور اینکه امام حکم خلاف واقع رو به مخاطب بگه خیلی سخته (هر چند از نظر شرعی بخواهیم کارشو توجیه کنیم بگیم توریه است ولی امام مگه به دنبال رفع تکلیفه؟ امام میخواد حکم رو به مردم برسونه خب حکم رو به طور واضح بیان میکنه دیگه.)
پاسخ


پرش به انجمن:


کاربران در حال بازدید این موضوع: 1 مهمان