14-شهريور-1396, 20:21
این دیدار در نجف اشرف در تاریخ 15 مرداد 1396 انجام پذیرفت.
باسمه تعالی
مقضیات طلبگی
طلبگی مبتنی بر سه جهت است: جهت اول رشد علمی و جهت دوم رشد معنوی و جهت سوم تقویت باورها و ارزش‌ها در ذهن مردم است.
طلاب رهرو راه انبیا و اولیای الهی هستند و همان طور که انبیاء الهی از جهتی مشغول به تعلّم و از جهتی متصف به مکارم اخلاقی بوده اند.
در جهت سوم نیز انبیا همواره مراقبت جنبه تربیتی انسان‌ها بوده اند. همان طور که در تعبیر قرآن آمده است«یعلهم الله و یزکیهم»
طلاب باید تحصیل لازم را داشته باشند. آفت این کار مشغولیت به کارهای اجتماعی زود رس است. برخی از طلاب از این جهت فارغ البال هستند و اصلا مشغولیتی برای فهم عمیق دین ندارند و صرفا حضور در دروس را لازم می‌دانند.
البته طلاب در جهت غایت اختلافاتی هم دارند ولی بهرحال تحصیل به مقدار لازم در همه آنها لازم است. حد عام برای همه طلاب، تحصیل در مرحله سطح و چند سال خارج است.
امروزه سنخ تخصص و اهتمام در حوزه‌ها کم شده است. سابقا طلاب کاری غیر از درس خواندن نداشتند و افراد با استعداد به مراتب بالای علمی می‌رسند؛ اما امروزه این کم رنگ شده است. امروز باید در حوزه‌ها بتوانیم افرادی که در درجه بالای پختگی و دقت وجود دارند تربیت کنیم. اگر شاخص علم در حوزه تنزل پیدا کند موجب عوارض حوزوی شدیدی خواهد شد و مشروعیت کار حوزوی زیر سوال میرود.
حوزه در تشیع نقش اساسی در حفظ دیانت مردم دارد و این جهت متوقف بر این است که این حوزه‌ها بتوانند شرایط سابق را حفظ کنند.
در تاریخ امامیه و زیدیه ادعای اهلیت داشتند. زیدی‌ها بیشتر به دنبال برگرداندن حق اهل بیت علیهم السلام بودند و لذا زید، یحیی بن زید، نفس زکیه و برادرش ابراهیم و ... خروج کردند و امامیه بیشتر به دنبال اساس علمی برای امامیه بودند. مکتب اهل بیت در زمان ائمه پیشین مثل زمان امیرالمومنین علیه السلام نتوانست این نهضت علمی را ایجاد کند.
زیدیه که به دنبال نهضت علمی نبودند باعث شد که نه تنها به نتیجه نرسیدند بلکه در برخی موارد به دامن اهل سنت رفتند.
تحولات مثبتی که در تاریخ صورت گرفت مثل انقلاب اسلامی با منش حوزه قوی صورت گرفته است. اگرچه ذوق آیت الله بروجردی در برخورد با حکومت وقت، برخورد محکم نبود ولی با این حال مورد استقبال امثال امام خمینی ره و بقیه قرار گرفت و این نشان از محوریت علم در حوزه است.
اعراف حوزوی در بها دادن به اهل فضیلت در حوزه نقش مهمی دارند. آنها می توانند در تشویق طلاب به مراتب بالا نقش بسزایی داشته باشند.
آیت الله سیستانی به نقل آسید حسین حلی نقل می کردند که ایشان می فرمودند:
حوزه نجف به صورتی است که به هر کس مجالی داده می شود ولی مجموع عرف حوزوی این طور است که افرادی که به اهلیت لازم نرسیده اند، سر جای خودشان می نشاند.
اگر شاخص فضیلت علمی در حوزه‌ها کنار رود، انحراف زیاد می شود.
لازمه این کار، تفرق است. حتی کسانی که به نبوغ هستند سالهای متمادی به درس خواندن اهتمام داشته اند. البته این به معنای بی اطلاعی از اخبار روز نیست.
بحث‌های طلاب با اساتید یا طلاب فاضل شرکت کننده در درس موجب تقویت بنیه درسی می شد. نوشتن تقریرات درسی کمک زیادی برای به دست آوردن معانی علمی می کند. پیش مطالعه کردن برای به دست آوردن نقاط ابهام از دیگر نکات مورد اهمیت است.
به نسبت به جهات معنوی باید به اقتضاءات آن اشاره کرد: یکی از این اقتضائات خدادوستی، عبادت دوستی و مانوس بودن با مناجات الهی است. مردم به خاطر اینکه گمانشون این است که ما با خداوند ارتباط بیشتری داریم علاقه نشان می دهند. و این از باب علاقه مردم به خداوند است.
در سوره مزمل که به پیامبر صل الله علیه و آله که به بیداری شب در نیمی از شب سفارش شده است. این عمل در مورد برخی از صحابه هم نقل شده است. تربیت معنوی طلبه در جهات علمی و اجتماعی طلبه نقش مهمی دارد.
باید از اوقات فراغت خود استفاده کرد. باید برنامه ریزی شود. مرحوم حبیب الله رشتی نقل شده است که در راه رفتن به نوافل مشغول بودند. این جهت روح حوزه است. نباید طوری باشد که وقتی مردم را به سمت خداوند دعوت می کند، حس نفاق به او دست ندهد.
جهت سوم برخورد با اجتماع است. باید در این جهت تواضع و حسن اخلاق وجود داشته باشد. کسی به جایی نرسیده است الا از برخورد خوب با انسان‌ها. اهل عفو و بخشش بودن از جهاتی است که طلاب باید رعایت کنند.
طلبه باید برای مردم نفع داشته باشد. در سابق علما به گونه ای رفتار می کردند که مردم بدون ادله کلامی به خداوند و دین روی می آورند. اگر نمی توانیم تشبه به فقرا پیدا کنیم حداقل از زرق و برق‌های غیر ضروری اجتناب کرد. با از سوء ظن مردم به خود با اعمال خود خودداری کنیم.
در روز قیامت خداوند مسئولین دین داری مردم را می آورد و نشان می دهد که چه قدر عمل نکردن به دین مربوط به علما و مسئولین دین داری مردم است. همان طور که در آن روز همه مردم با انبیا خود به محشر وارد می شوند، با علما خود هم آورده می شوند و از آنها بازخواست می شوند. آیا رویگردانی مردم از دین، به علت کم کاری علما بود یا خیر؟
باسمه تعالی
مقضیات طلبگی
طلبگی مبتنی بر سه جهت است: جهت اول رشد علمی و جهت دوم رشد معنوی و جهت سوم تقویت باورها و ارزش‌ها در ذهن مردم است.
طلاب رهرو راه انبیا و اولیای الهی هستند و همان طور که انبیاء الهی از جهتی مشغول به تعلّم و از جهتی متصف به مکارم اخلاقی بوده اند.
در جهت سوم نیز انبیا همواره مراقبت جنبه تربیتی انسان‌ها بوده اند. همان طور که در تعبیر قرآن آمده است«یعلهم الله و یزکیهم»
طلاب باید تحصیل لازم را داشته باشند. آفت این کار مشغولیت به کارهای اجتماعی زود رس است. برخی از طلاب از این جهت فارغ البال هستند و اصلا مشغولیتی برای فهم عمیق دین ندارند و صرفا حضور در دروس را لازم می‌دانند.
البته طلاب در جهت غایت اختلافاتی هم دارند ولی بهرحال تحصیل به مقدار لازم در همه آنها لازم است. حد عام برای همه طلاب، تحصیل در مرحله سطح و چند سال خارج است.
امروزه سنخ تخصص و اهتمام در حوزه‌ها کم شده است. سابقا طلاب کاری غیر از درس خواندن نداشتند و افراد با استعداد به مراتب بالای علمی می‌رسند؛ اما امروزه این کم رنگ شده است. امروز باید در حوزه‌ها بتوانیم افرادی که در درجه بالای پختگی و دقت وجود دارند تربیت کنیم. اگر شاخص علم در حوزه تنزل پیدا کند موجب عوارض حوزوی شدیدی خواهد شد و مشروعیت کار حوزوی زیر سوال میرود.
حوزه در تشیع نقش اساسی در حفظ دیانت مردم دارد و این جهت متوقف بر این است که این حوزه‌ها بتوانند شرایط سابق را حفظ کنند.
در تاریخ امامیه و زیدیه ادعای اهلیت داشتند. زیدی‌ها بیشتر به دنبال برگرداندن حق اهل بیت علیهم السلام بودند و لذا زید، یحیی بن زید، نفس زکیه و برادرش ابراهیم و ... خروج کردند و امامیه بیشتر به دنبال اساس علمی برای امامیه بودند. مکتب اهل بیت در زمان ائمه پیشین مثل زمان امیرالمومنین علیه السلام نتوانست این نهضت علمی را ایجاد کند.
زیدیه که به دنبال نهضت علمی نبودند باعث شد که نه تنها به نتیجه نرسیدند بلکه در برخی موارد به دامن اهل سنت رفتند.
تحولات مثبتی که در تاریخ صورت گرفت مثل انقلاب اسلامی با منش حوزه قوی صورت گرفته است. اگرچه ذوق آیت الله بروجردی در برخورد با حکومت وقت، برخورد محکم نبود ولی با این حال مورد استقبال امثال امام خمینی ره و بقیه قرار گرفت و این نشان از محوریت علم در حوزه است.
اعراف حوزوی در بها دادن به اهل فضیلت در حوزه نقش مهمی دارند. آنها می توانند در تشویق طلاب به مراتب بالا نقش بسزایی داشته باشند.
آیت الله سیستانی به نقل آسید حسین حلی نقل می کردند که ایشان می فرمودند:
حوزه نجف به صورتی است که به هر کس مجالی داده می شود ولی مجموع عرف حوزوی این طور است که افرادی که به اهلیت لازم نرسیده اند، سر جای خودشان می نشاند.
اگر شاخص فضیلت علمی در حوزه‌ها کنار رود، انحراف زیاد می شود.
لازمه این کار، تفرق است. حتی کسانی که به نبوغ هستند سالهای متمادی به درس خواندن اهتمام داشته اند. البته این به معنای بی اطلاعی از اخبار روز نیست.
بحث‌های طلاب با اساتید یا طلاب فاضل شرکت کننده در درس موجب تقویت بنیه درسی می شد. نوشتن تقریرات درسی کمک زیادی برای به دست آوردن معانی علمی می کند. پیش مطالعه کردن برای به دست آوردن نقاط ابهام از دیگر نکات مورد اهمیت است.
به نسبت به جهات معنوی باید به اقتضاءات آن اشاره کرد: یکی از این اقتضائات خدادوستی، عبادت دوستی و مانوس بودن با مناجات الهی است. مردم به خاطر اینکه گمانشون این است که ما با خداوند ارتباط بیشتری داریم علاقه نشان می دهند. و این از باب علاقه مردم به خداوند است.
در سوره مزمل که به پیامبر صل الله علیه و آله که به بیداری شب در نیمی از شب سفارش شده است. این عمل در مورد برخی از صحابه هم نقل شده است. تربیت معنوی طلبه در جهات علمی و اجتماعی طلبه نقش مهمی دارد.
باید از اوقات فراغت خود استفاده کرد. باید برنامه ریزی شود. مرحوم حبیب الله رشتی نقل شده است که در راه رفتن به نوافل مشغول بودند. این جهت روح حوزه است. نباید طوری باشد که وقتی مردم را به سمت خداوند دعوت می کند، حس نفاق به او دست ندهد.
جهت سوم برخورد با اجتماع است. باید در این جهت تواضع و حسن اخلاق وجود داشته باشد. کسی به جایی نرسیده است الا از برخورد خوب با انسان‌ها. اهل عفو و بخشش بودن از جهاتی است که طلاب باید رعایت کنند.
طلبه باید برای مردم نفع داشته باشد. در سابق علما به گونه ای رفتار می کردند که مردم بدون ادله کلامی به خداوند و دین روی می آورند. اگر نمی توانیم تشبه به فقرا پیدا کنیم حداقل از زرق و برق‌های غیر ضروری اجتناب کرد. با از سوء ظن مردم به خود با اعمال خود خودداری کنیم.
در روز قیامت خداوند مسئولین دین داری مردم را می آورد و نشان می دهد که چه قدر عمل نکردن به دین مربوط به علما و مسئولین دین داری مردم است. همان طور که در آن روز همه مردم با انبیا خود به محشر وارد می شوند، با علما خود هم آورده می شوند و از آنها بازخواست می شوند. آیا رویگردانی مردم از دین، به علت کم کاری علما بود یا خیر؟
