14-شهريور-1396, 20:39
این دیدار در نجف اشرف در تاریخ 16 مرداد 1396 صورت پذیرفت.
باسمه تعالی
دیدار صمیمی با آیت الله فیاض
در ابتدای این دیدار مختصری از شرح زندگی، اساتید و تالیفات ایشان بیان شد و سپس در محضر این عالم دانشمند دقایقی تلمذ شد. ایشان در بیانات خویش در سه محور صحبت فرمودند:
محور اول مربوط به استقلال حوزه ها خصوصا حوزه علمیه قم بود.
آنچه که امروز باید مورد توجه قرار بگیرد، این است که حوزه های شیعه باید استقلال داشته باشند و مربوط به حزب (ولو حزب دینی) و یا دولت خاصی نباشد تا طلبه ها استقلال داشته باشند و هر درسی را که خواستند انتخاب کنند. زمانی که حدود 70 سال پیش به نجف آمده ایم، بعد از فوت آسید ابوالحسن در نجف بود که تشکیلات و درس های مهم حوزه ها با ایرانی ها بود. کشور عراق مرجع مهمی نداشت. عمده فضلا ایرانی بودند. شهریه هم برای طلاب نبود. تنها آیت الله بروجردی مختصری نان به طلاب می داد که آن هم تا نیمه ماه تمام می شد. اصلا پرداخت وجوهات در عراق مرسوم نبود. عمده ایران بود. همه امور دینی موقوف به ایران بود. مرجعیت بعد از آیت الله ابوالحسن اصفهانی، مرجعیت با آیت الله بروجردی بود. اصلا به ذهن ما خطور نمی کرد که میوه خریداری کنیم، تنها نان و خرما می خریدیم. اما با همه این سختی ها، طلبه ها خوب درس می خواندند. در این سالها حوزه نجف پیشرفت کرد. حتی تابستان ها هم با این که این وسائل سرمایشی وجود نداشت، درس ها تعطیل نبود. با همه این سختی ها، از دولت چیزی قبول نمی کردند. از طرف دولت فشارهای زیادی وجود داشت اما حوزه نجف استقلال خود را حفظ می کرد. لذا در نظام تعلیمی و اقتصادی و سیاسی هیچ رابطه ای با دولت نباید باشد. این مساله خیلی مهم است. اصلا فرق بین علمای شیعه و اهل سنت در همین نکته است. آنها از دولت پول می گیرند و دولت هر چه بگوید عمل می کنند. یکی از سوالاتی که از بحرین از ما می پرسند این است که دولت بحرین می خواهد، به ائمه جماعات پول بدهد، در قبال آن هم چیزی نمی خواهد آیا گرفتن آن جائز است یا خیر؟ ما جواب می دهیم که خیر، دولت به کسی به رایگان کمک نمی کند، اگر الان انتظار ندارند، بعدا خواهند داشت. از طرفی اگر طلاب وابسته به پول دولت شدند، دیگر تحمل فقر سخت می شود.
آقای خمینی بعد از انقلاب تاکید کردند که حوزه باید مستقل باشد، ایشان می دانست که اگر دولت بر حوزه دست گذاشت، دیگر دست بر نمی دارد. آقای خامنه ای هم از خود ماست. اما بعد ایشان چه می شود؟ باید فکر 100 سال آینده را انجام داد. حوزه قم حیف است که زیر بار دولت برود. زحمت های بزرگان نباید هدر رود. آقای خمینی با اینکه یک روحانی بیشتر نبود اما این انقلاب عظیم را به پا کرد. زیرا در نزد مردم محبوب بود و وابسته به شاه نبود. برخلاف علمای اهل سنت که درباری هستند. این جهت خیلی مهم است. فکری باید برای آینده حوزه کرد.
محور دوم در مورد وظایف طلاب بود.
1. آنچه برای طلبه خیلی مهم است، اهتمام جدی به درس است خصوصا باید قدر جوانی را دانست چرا که جوان خسته نمی شود. همیشه باید مشغول نوشتن و مطالعه و مباحثه باشند. باید اولویت اصلی درس خواندن باشد و بر همه اعمال مقدم شود مگر بر ضروریات زندگی مثل غذا و نماز.
2. سوال در هر چیزی ذلت است الا در علم که سوال در آن عزت است.
3. عمل خوب. عالم بدون عمل فایده ندارد. تاثیر بسیار خوبی دارد. اگر طلبه ای بدی کرد می گویند که همه روحانی ها اینگونه اند. باید خیلی مواظب عمل باشیم و آن را جدی بگیریم. با علم و عمل است که می توان به اسلام و تشیع خدمت کرد.
محور سوم: خاطره از آیت الله خویی
بنده 40 سال مباشر آقای خوئی بودم. از خصوصیات اخلاقی ایشان این بود که از همه به خوبی یاد می کرد حتی اگر دشمن ایشان بود. ایشان دشمن زیاد داشت تا جایی که سیادت ایشان را زیر سوال می بردند، ولی صبر می کرد و چیزی نمی گفت. خداوند هم به ایشان عزت داد تا این خدمت بزرگ را به شیعه کرد. ایشان 60 سال استاد نجف بود. تمام ابواب فقه را تقریبا تدریس کردند. صفات نفسانی خیلی عالی داشت. یکی از طلاب افغانی برای وصل شهریه پیش ایشان آمد. ایشان پرسید چه می خوانی؟ گفت سیوطی. ایشان پرسید فرق معرفه و نکره چیست؟ گفت شما معرفه هستی و من نکره. آقای خویی از این جواب خوشش آمد و شهریه ایشان را وصل کرد.
باسمه تعالی
دیدار صمیمی با آیت الله فیاض
در ابتدای این دیدار مختصری از شرح زندگی، اساتید و تالیفات ایشان بیان شد و سپس در محضر این عالم دانشمند دقایقی تلمذ شد. ایشان در بیانات خویش در سه محور صحبت فرمودند:
محور اول مربوط به استقلال حوزه ها خصوصا حوزه علمیه قم بود.
آنچه که امروز باید مورد توجه قرار بگیرد، این است که حوزه های شیعه باید استقلال داشته باشند و مربوط به حزب (ولو حزب دینی) و یا دولت خاصی نباشد تا طلبه ها استقلال داشته باشند و هر درسی را که خواستند انتخاب کنند. زمانی که حدود 70 سال پیش به نجف آمده ایم، بعد از فوت آسید ابوالحسن در نجف بود که تشکیلات و درس های مهم حوزه ها با ایرانی ها بود. کشور عراق مرجع مهمی نداشت. عمده فضلا ایرانی بودند. شهریه هم برای طلاب نبود. تنها آیت الله بروجردی مختصری نان به طلاب می داد که آن هم تا نیمه ماه تمام می شد. اصلا پرداخت وجوهات در عراق مرسوم نبود. عمده ایران بود. همه امور دینی موقوف به ایران بود. مرجعیت بعد از آیت الله ابوالحسن اصفهانی، مرجعیت با آیت الله بروجردی بود. اصلا به ذهن ما خطور نمی کرد که میوه خریداری کنیم، تنها نان و خرما می خریدیم. اما با همه این سختی ها، طلبه ها خوب درس می خواندند. در این سالها حوزه نجف پیشرفت کرد. حتی تابستان ها هم با این که این وسائل سرمایشی وجود نداشت، درس ها تعطیل نبود. با همه این سختی ها، از دولت چیزی قبول نمی کردند. از طرف دولت فشارهای زیادی وجود داشت اما حوزه نجف استقلال خود را حفظ می کرد. لذا در نظام تعلیمی و اقتصادی و سیاسی هیچ رابطه ای با دولت نباید باشد. این مساله خیلی مهم است. اصلا فرق بین علمای شیعه و اهل سنت در همین نکته است. آنها از دولت پول می گیرند و دولت هر چه بگوید عمل می کنند. یکی از سوالاتی که از بحرین از ما می پرسند این است که دولت بحرین می خواهد، به ائمه جماعات پول بدهد، در قبال آن هم چیزی نمی خواهد آیا گرفتن آن جائز است یا خیر؟ ما جواب می دهیم که خیر، دولت به کسی به رایگان کمک نمی کند، اگر الان انتظار ندارند، بعدا خواهند داشت. از طرفی اگر طلاب وابسته به پول دولت شدند، دیگر تحمل فقر سخت می شود.
آقای خمینی بعد از انقلاب تاکید کردند که حوزه باید مستقل باشد، ایشان می دانست که اگر دولت بر حوزه دست گذاشت، دیگر دست بر نمی دارد. آقای خامنه ای هم از خود ماست. اما بعد ایشان چه می شود؟ باید فکر 100 سال آینده را انجام داد. حوزه قم حیف است که زیر بار دولت برود. زحمت های بزرگان نباید هدر رود. آقای خمینی با اینکه یک روحانی بیشتر نبود اما این انقلاب عظیم را به پا کرد. زیرا در نزد مردم محبوب بود و وابسته به شاه نبود. برخلاف علمای اهل سنت که درباری هستند. این جهت خیلی مهم است. فکری باید برای آینده حوزه کرد.
محور دوم در مورد وظایف طلاب بود.
1. آنچه برای طلبه خیلی مهم است، اهتمام جدی به درس است خصوصا باید قدر جوانی را دانست چرا که جوان خسته نمی شود. همیشه باید مشغول نوشتن و مطالعه و مباحثه باشند. باید اولویت اصلی درس خواندن باشد و بر همه اعمال مقدم شود مگر بر ضروریات زندگی مثل غذا و نماز.
2. سوال در هر چیزی ذلت است الا در علم که سوال در آن عزت است.
3. عمل خوب. عالم بدون عمل فایده ندارد. تاثیر بسیار خوبی دارد. اگر طلبه ای بدی کرد می گویند که همه روحانی ها اینگونه اند. باید خیلی مواظب عمل باشیم و آن را جدی بگیریم. با علم و عمل است که می توان به اسلام و تشیع خدمت کرد.
محور سوم: خاطره از آیت الله خویی
بنده 40 سال مباشر آقای خوئی بودم. از خصوصیات اخلاقی ایشان این بود که از همه به خوبی یاد می کرد حتی اگر دشمن ایشان بود. ایشان دشمن زیاد داشت تا جایی که سیادت ایشان را زیر سوال می بردند، ولی صبر می کرد و چیزی نمی گفت. خداوند هم به ایشان عزت داد تا این خدمت بزرگ را به شیعه کرد. ایشان 60 سال استاد نجف بود. تمام ابواب فقه را تقریبا تدریس کردند. صفات نفسانی خیلی عالی داشت. یکی از طلاب افغانی برای وصل شهریه پیش ایشان آمد. ایشان پرسید چه می خوانی؟ گفت سیوطی. ایشان پرسید فرق معرفه و نکره چیست؟ گفت شما معرفه هستی و من نکره. آقای خویی از این جواب خوشش آمد و شهریه ایشان را وصل کرد.
