19-آذر-1396, 12:19
خطا در تطبیق از نظر صاحب عروه این است که اگر بفهمد که اشتباه کرده، داعی دارد که طبق امر واقعی عمل بکند لذا عمل او صحیح است مثلا شخصی نماز عصر نیت می کند و بعد یادش می آید که نماز ظهر نخوانده است اینطور نیست که داعیش به نحو تقیید باشد که اگر میفهمید اشتباه کرده است چه بسا اصلا نماز نمیخواند یا حداقل در زمان حاضر نماز نمیخواند که در این صورت نماز باطل است
آقای خوئی و آقای سیستانی و استاد شهیدی خطا در تطبیق را به اشتباه در توصیف تفسیر میکند یعنی صرف اشتباه در توصیف باشد و داعیش امتثال امر فعلی بود و لکن چون فکر میکرد که نماز ظهر را خوانده است نیت نماز عصر می کند یعنی همان موقع که نماز می خواند گفت خدایا من به قصد امتثال امر فعلی نماز می خوانم و لکن فکر میکنم که امر فعلی تعلق گرفته است به نماز عصر که در این صورت نماز صحیح است اما اگر خصوصیت را که توهم می کند در منوی اش اخذ کند این دیگر خطا در تطبیق نیست یعنی نیت کند که نماز عصر میخوانم که در این فرض نماز باطل است
آقای خوئی و آقای سیستانی و استاد شهیدی خطا در تطبیق را به اشتباه در توصیف تفسیر میکند یعنی صرف اشتباه در توصیف باشد و داعیش امتثال امر فعلی بود و لکن چون فکر میکرد که نماز ظهر را خوانده است نیت نماز عصر می کند یعنی همان موقع که نماز می خواند گفت خدایا من به قصد امتثال امر فعلی نماز می خوانم و لکن فکر میکنم که امر فعلی تعلق گرفته است به نماز عصر که در این صورت نماز صحیح است اما اگر خصوصیت را که توهم می کند در منوی اش اخذ کند این دیگر خطا در تطبیق نیست یعنی نیت کند که نماز عصر میخوانم که در این فرض نماز باطل است