مباحثه، تالار علمی فقاهت

نسخه‌ی کامل: اختصاص واژه ی حرمت به محرمات قرآنی
شما در حال مشاهده نسخه آرشیو هستید. برای مشاهده نسخه کامل کلیک کنید.
10- عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ أُذَيْنَةَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ وَ زُرَارَةَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع‏ أَنَّهُمَا سَأَلَاهُ عَنْ أَكْلِ لُحُومِ الْحُمُرِ الْأَهْلِيَّةِ قَالَ نَهَى رَسُولُ اللَّهِ ص عَنْهَا وَ عَنْ أَكْلِهَا يَوْمَ خَيْبَرَ وَ إِنَّمَا نَهَى عَنْ أَكْلِهَا فِي ذَلِكَ الْوَقْتِ لِأَنَّهَا كَانَتْ حَمُولَةَ النَّاسِ‏[1] وَ إِنَّمَا الْحَرَامُ‏ مَا حَرَّمَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِي الْقُرْآنِ.الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏6، ص: 246
تعبیر حرام نسبت به مواردی به کار می رود که در قرآن حرمت آن بیان شده باشد و محزمات در غیر قرآن را با تعبیر یکره به کار می بردند لذا در روایت دیگری داریم ان علیا لم یکن یکره الحلال و از شافعی نقل شده است که سلف تعبیر کراهت را برای محرمات غیر قرآنی به کار می بردند که ظاهرا در روایات ما نیز همین گونه است. برگرفته از دروس نقد متن حدیث استاد سید احمد مددی