مباحثه، تالار علمی فقاهت

«أَخْبَرَنَا الْقَاضِي أَبُو بَكْرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عُمَرَ الْجِعَابِيُّ، قَالَ: أَخْبَرَنَا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ مُحَمَّدُ بْنُ الْعَبَّاسِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي مُحَمَّدٍ يَحْيَى بْنِ الْمُبَارَكِ الْيَزِيدِيُّ، قَالَ: حَدَّثَنَا الْخَلِيلُ بْنُ أَسَدٍ أَبُو الْأَسْوَدِ النُّوشْجَانِيُّ، قَالَ: حَدَّثَنَا رُوَيْمُ بْنُ يَزِيدَ الْمِنْقَرِيُّ، قَالَ: حَدَّثَنَا سَوَّارُ بْنُ مُصْعَبٍ الْهَمَدَانِيُّ، عَنْ عَمْرِو بْنِ قَيْسٍ، عَنْ سَلَمَةَ بْنِ كُهَيْلٍ، عَنْ شَقِيقِ بْنِ سَلَمَةَ، عَنِ ابْنِ مَسْعُودٍ، قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلَى فَاطِمَةَ (عَلَيْهَا السَّلَامُ) فَقَالَ: يَا ابْنَةَ رَسُولِ اللَّهِ، هَلْ تَرَكَ رَسُولُ اللَّهِ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ) عِنْدَكَ شَيْئاً: تُطْرِفِينِيهِ؟ فَقَالَتْ: يَا جَارِيَةُ، هَاتِ تِلْكَ الْحَرِيرَةَ. فَطَلَبَتْهَا فَلَمْ تَجِدْهَا، فَقَالَتْ: وَيْحَكِ اطْلُبِيهَا، فَإِنَّهَا تَعْدِلُ عِنْدِي حَسَناً وَ حُسَيْناً. فَطَلَبَتْهَا فَإِذَا هِيَ قَدْ قَمَمَتْهَا فِي قُمَامَتِهَا، فَإِذَا فِيهَا: قَالَ مُحَمَّدٌ النَّبِيُّ (صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ): «لَيْسَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ مَنْ لَمْ يَأْمَنْ جَارُهُ بَوَائِقَهُ، وَ مَنْ كَانَ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ فَلَا يُؤْذِي جَارَهُ، وَ مَنْ كَانَ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ فَلْيَقُلْ خَيْراً أَوْ يَسْكُتْ. إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْخَيِّرَ الْحَلِيمَ الْمُتَعَفِّفَ، وَ يُبْغِضُ الْفَاحِشَ الضَّنِينَ السَّئَّالَ الْمُلْحِفَ. إِنَّ الْحَيَاءَ مِنَ الْإِيمَانِ وَ الْإِيمَانُ فِي الْجَنَّةِ، وَ إِنَّ الْفُحْشَ مِنَ الْبَذَاءِ، وَ الْبَذَاءُ فِي النَّارِ»[1].

«عِنْدَكَ شَيْئاً تُطْرِفِينِيهِ؟»: یعنی آیا نزد شما از طرائف و ظرائف، چیزی نوع و بدیع که طرفه و تحفه باشد، چیزی موجود است که از پیامبر ص گرفته باشید که به من هدیه دهید؟

«الحریرة»: به معنی قطعه پارچه‌ای از جنس حریر است. در برخی از نقل‌ها، به جای آن «الجریدة» آمده، ولی در نقل‌های معتبر «الحریرة» وارد شده است. حضرت زهرا (س)، ارزش این حریر را معادل حسنین (ع) می‌دانند. پس از آنکه کنیز، حریر را پیدا می‌کند، روشن می‌شود که بر روی آن چند حدیث از پیامبر ص کتابت شده است. این روایت ارزش بسیار بالای مکتوب حدیثی را نشان می‌دهد.

علمای ما در طول تاریخ با اقتدای به ائمّه معصومین نسبت به علم دین و مکتوبی که بر آن علم دین نوشته شده باشد و کتابی که در آن علم دین ثبت شده باشد، توجه ویژه‌ای داشته‌اند. از سیره آیت الله العظمی بروجردی نقل شده است که ایشان در اتاقی که تنها یک کتاب حدیثی وجود داشته است، نمی‌خوابیده‌اند. ایشان بسیار مقیّد بوده است که احترام کتب حدیث، حفظ شود.

در جرعه‌ای از دریا آمده است که مرحوم شیخ عبّاس قمی، انگشتی که هزاران حدیث با آن کتابت شده است را انگشت شفابخش می‌داند و شفابخش هم بوده است.