(27-بهمن-1399, 18:18)خیشه نوشته: شاید امام یکی از موارد را فرموده باشد. یعنی در شرایط خاص نباید فرار کرد. اما اگر جنگ و غیره نباشد با مسافرت و به دیار دیگری رفتن خوف این وجود دارد که سرایت مریضی وجود داشته باشد و در این صورت آیا مسافرت حرام نیست؟ مثلا الان کسی که از شهری که کرونا دارد و احتمال عقلائی میدهد که اگر به شهر دیگری برود بیماری سرایت میکند آیا باز هم جایز است که مسافرت برود
پس در شرایط جنگ کما این که امام فرمود نمیتواند فرار کند و ما هم اضافه میکنیم که اگر خوف عقلائی سرایت هم باشد باز هم ممنوع السفر است به خاطر قاعده لا ضرر
شما نگویید که اگر بخواهد در در ان شهر بماند باز هم احتمال مریض شدن دارد. در جواب میگوییم که شخص نمیتواند ضرری که بر او متوجه شده است را به دیگری متوجه کند چرا که خلاف امتنان است

(27-بهمن-1399, 21:24)1972392352 نوشته:

(27-بهمن-1399, 18:18)خیشه نوشته: شاید امام یکی از موارد را فرموده باشد. یعنی در شرایط خاص نباید فرار کرد. اما اگر جنگ و غیره نباشد با مسافرت و به دیار دیگری رفتن خوف این وجود دارد که سرایت مریضی وجود داشته باشد و در این صورت آیا مسافرت حرام نیست؟ مثلا الان کسی که از شهری که کرونا دارد و احتمال عقلائی میدهد که اگر به شهر دیگری برود بیماری سرایت میکند آیا باز هم جایز است که مسافرت برود
پس در شرایط جنگ کما این که امام فرمود نمیتواند فرار کند و ما هم اضافه میکنیم که اگر خوف عقلائی سرایت هم باشد باز هم ممنوع السفر است به خاطر قاعده لا ضرر
شما نگویید که اگر بخواهد در در ان شهر بماند باز هم احتمال مریض شدن دارد. در جواب میگوییم که شخص نمیتواند ضرری که بر او متوجه شده است را به دیگری متوجه کند چرا که خلاف امتنان است

سلام اولا) خود روایت امام صادق علیه السلام که در مقام دفع توهم حذر فرموده: لابأس، به خوبی دال بر جواز خروج از شهر مبتلا به بیماری واگیر دار به شهری دیگر است و کلام شما اجتهاد در قبال نص است. ثانیا) اینجا تعارض الضررین است زیرا لزوم حبس انسانهای مشکوک به بیماری،  در شهری موجب ضرر به آنهاست فلذا نمیتوان به لاضرر تمسک کرد. بنابراین اصل برائت در اینجا محکم است.

(26-بهمن-1399, 09:25)مهدی خسروبیگی نوشته: اهل سنت روایاتی دارند که منع از خروج از بلدی دارند که بیماری ای مثل طاعون و وبا در آن اتفاق افتاده است. برداشت آنها از این روایات این است که فرار از طاعون جایز نیست.

مرحوم ملاصالح مازندرانی در این مجال کلامی از اهل سنت آورده است: «و من طرق العامة روايات متكثرة للمنع من الدخول فى أرض الوباء و الخروج منها روى مسلم منها خمسة عشر منها ما رواه عن اسامة بن زيد قال قال النبي صلى اللّه عليه و آله «الطاعون رجز ارسل على بنى- اسرائيل او على من كان قبلكم فاذا سمعتم به بارض فلا تقدموا عليه و اذا وقع بارض و أنتم بها فلا تخرجوا فرارا منه» و البواقى كلها بهذا المضمون و هم قد اختلفوا فأخذ أكثرهم بتلك الروايات فمنعوا الفرار منه و القدوم عليه حتى قال بعضهم الفرار منه كالفرار من الزحف‌»

استاد قائینی حفظه الله می فرماید برداشت اهل تسنن از روایات پیامبر اکرم صل الله علیه و آله صحیح نیست چون این روایات ناظر به زمانی است که بحث جنگ بوده و مسلمین به خاطر وقوع وبا و طاعون نباید جبهه را خالی می کردند. پس منافاتی با حقانیت سرایت و اینکه انسان اگر جایی خوف سرایت بود فرار کند، ندارد. ... و حضرت می فرمایند این نهی به خاطر این بود که در آن زمان صحنه جنگ بوده است و اگر فرار می کردند اسلام تضعیف می شده است. بنابران امکان سرایت بیماری بوده ولی مصلحت جهاد اعظم بوده است. همانطور که شخص در جهاد با شمشیر کشته می شود در این مورد نیز ممکن است با بیماری کشته شود. دلالت این روایت بر سرایت بیماری واضح است.

درس فقه مسائل پزشکی جلسه 22و23تاریخ 13/1/99

 

(26-بهمن-1399, 09:25)مهدی خسروبیگی نوشته:

استاد قائینی حفظه الله می فرماید برداشت اهل تسنن از روایات پیامبر اکرم صل الله علیه و آله صحیح نیست چون این روایات ناظر به زمانی است که بحث جنگ بوده و مسلمین به خاطر وقوع وبا و طاعون نباید جبهه را خالی می کردند. پس منافاتی با حقانیت سرایت و اینکه انسان اگر جایی خوف سرایت بود فرار کند، ندارد. در روایت صحیحه حلبی آمده است: «سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنِ الْوَبَاءِ يَكُونُ فِي نَاحِيَةِ الْمِصْرِ- فَيَتَحَوَّلُ الرَّجُلُ إِلَى نَاحِيَةٍ أُخْرَى- أَوْ يَكُونُ فِي مِصْرٍ فَيَخْرُجُ مِنْهُ إِلَى غَيْرِهِ؟ فَقَالَ:‌ لَا بَأْسَ- إِنَّمَا نَهَى رَسُولُ اللَّهِ ص عَنْ ذَلِكَ لِمَكَانِ رَبِيَّةٍ - كَانَتْ بِحِيَالِ الْعَدُوِّ فَوَقَعَ فِيهِمُ الْوَبَاءُ فَهَرَبُوا مِنْهُ- فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص الْفَارُّ مِنْهُ كَالْفَارِّ مِنَ الزَّحْفِ- كَرَاهِيَةَ أَنْ تَخْلُوَ مَرَاكِزُهُمْ».

در جواز خروج از شهر به خاطر نهیی که در ارتکاز متشرعی آنها بوده، شبهه داشته اند و حضرت می فرمایند این نهی به خاطر این بود که در آن زمان صحنه جنگ بوده است و اگر فرار می کردند اسلام تضعیف می شده است. بنابران امکان سرایت بیماری بوده ولی مصلحت جهاد اعظم بوده است. همانطور که شخص در جهاد با شمشیر کشته می شود در این مورد نیز ممکن است با بیماری کشته شود. دلالت این روایت بر سرایت بیماری واضح است.

درس فقه مسائل پزشکی جلسه 22و23تاریخ 13/1/99

 

(26-بهمن-1399, 09:25)مهدی خسروبیگی نوشته: اهل سنت روایاتی دارند که منع از خروج از بلدی دارند که بیماری ای مثل طاعون و وبا در آن اتفاق افتاده است. برداشت آنها از این روایات این است که فرار از طاعون جایز نیست.

مرحوم ملاصالح مازندرانی در این مجال کلامی از اهل سنت آورده است: «و من طرق العامة روايات متكثرة للمنع من الدخول فى أرض الوباء و الخروج منها روى مسلم منها خمسة عشر منها ما رواه عن اسامة بن زيد قال قال النبي صلى اللّه عليه و آله «الطاعون رجز ارسل على بنى- اسرائيل او على من كان قبلكم فاذا سمعتم به بارض فلا تقدموا عليه و اذا وقع بارض و أنتم بها فلا تخرجوا فرارا منه» و البواقى كلها بهذا المضمون و هم قد اختلفوا فأخذ أكثرهم بتلك الروايات فمنعوا الفرار منه و القدوم عليه حتى قال بعضهم الفرار منه كالفرار من الزحف‌»

استاد قائینی حفظه الله می فرماید برداشت اهل تسنن از روایات پیامبر اکرم صل الله علیه و آله صحیح نیست چون این روایات ناظر به زمانی است که بحث جنگ بوده و مسلمین به خاطر وقوع وبا و طاعون نباید جبهه را خالی می کردند. پس منافاتی با حقانیت سرایت و اینکه انسان اگر جایی خوف سرایت بود فرار کند، ندارد. در روایت صحیحه حلبی آمده است: «سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنِ الْوَبَاءِ يَكُونُ فِي نَاحِيَةِ الْمِصْرِ- فَيَتَحَوَّلُ الرَّجُلُ إِلَى نَاحِيَةٍ أُخْرَى- أَوْ يَكُونُ فِي مِصْرٍ فَيَخْرُجُ مِنْهُ إِلَى غَيْرِهِ؟ فَقَالَ:‌ لَا بَأْسَ- إِنَّمَا نَهَى رَسُولُ اللَّهِ ص عَنْ ذَلِكَ لِمَكَانِ رَبِيَّةٍ - كَانَتْ بِحِيَالِ الْعَدُوِّ فَوَقَعَ فِيهِمُ الْوَبَاءُ فَهَرَبُوا مِنْهُ- فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص الْفَارُّ مِنْهُ كَالْفَارِّ مِنَ الزَّحْفِ- كَرَاهِيَةَ أَنْ تَخْلُوَ مَرَاكِزُهُمْ».

در جواز خروج از شهر به خاطر نهیی که در ارتکاز متشرعی آنها بوده، شبهه داشته اند و حضرت می فرمایند این نهی به خاطر این بود که در آن زمان صحنه جنگ بوده است و اگر فرار می کردند اسلام تضعیف می شده است. بنابران امکان سرایت بیماری بوده ولی مصلحت جهاد اعظم بوده است. همانطور که شخص در جهاد با شمشیر کشته می شود در این مورد نیز ممکن است با بیماری کشته شود. دلالت این روایت بر سرایت بیماری واضح است.

درس فقه مسائل پزشکی جلسه 22و23تاریخ 13/1/99

  

(28-بهمن-1399, 15:46)خیشه نوشته: سلام اخوی
اولا بنده اجتهاد در مقابل نص نکردم زیرا به نظر حقیر کلام امام اطلاق ندارد که در همه شرایط میتواند از بلد خارج شود. این که اطلاق نداشته باشد اجتهاد در مقابل نص است؟
ثانیا بحث در مورد رفتن به شهر دیگری است و بنده حبس در شهر خودش را نگفتم. شخص میتواند از شهر خارج بشود ولی به شهر دیگری نرود بلکه به بیابان برود. پس عرض بنده به معنای وجوب حبس در شهر ندارد
ثالثا به توجه به دلیل دوم این مطلب هم معلوم میشود که بر فرض که روایتی بر وجوب حبس نداشته باشیم ولی بنده که نگفتم حبس واجب است بنده گفتم به شهر دیگری نرود. لذا میتواند از شهر خارج بشود ولی برود جایی که امکان انتقال مریضی نباشد.
شما اشکال نکنید که این شخص قدرت بر چنین کاری ندارد و غیره. جواب این است مراد خروج به یک مکانی که هیچ دسترسی به شهر نداشته باشد نیست.

(28-بهمن-1399, 15:46)خیشه نوشته: سلام اخوی
اولا بنده اجتهاد در مقابل نص نکردم زیرا به نظر حقیر کلام امام اطلاق ندارد که در همه شرایط میتواند از بلد خارج شود. این که اطلاق نداشته باشد اجتهاد در مقابل نص است؟
ثانیا بحث در مورد رفتن به شهر دیگری است و بنده حبس در شهر خودش را نگفتم. شخص میتواند از شهر خارج بشود ولی به شهر دیگری نرود بلکه به بیابان برود. پس عرض بنده به معنای وجوب حبس در شهر ندارد
ثالثا به توجه به دلیل دوم این مطلب هم معلوم میشود که بر فرض که روایتی بر وجوب حبس نداشته باشیم ولی بنده که نگفتم حبس واجب است بنده گفتم به شهر دیگری نرود. لذا میتواند از شهر خارج بشود ولی برود جایی که امکان انتقال مریضی نباشد.
شما اشکال نکنید که این شخص قدرت بر چنین کاری ندارد و غیره. جواب این است مراد خروج به یک مکانی که هیچ دسترسی به شهر نداشته باشد نیست.

(26-بهمن-1399, 09:25)مهدی خسروبیگی نوشته: اهل سنت روایاتی دارند که منع از خروج از بلدی دارند که بیماری ای مثل طاعون و وبا در آن اتفاق افتاده است. برداشت آنها از این روایات این است که فرار از طاعون جایز نیست.

مرحوم ملاصالح مازندرانی در این مجال کلامی از اهل سنت آورده است: «و من طرق العامة روايات متكثرة للمنع من الدخول فى أرض الوباء و الخروج منها روى مسلم منها خمسة عشر منها ما رواه عن اسامة بن زيد قال قال النبي صلى اللّه عليه و آله «الطاعون رجز ارسل على بنى- اسرائيل او على من كان قبلكم فاذا سمعتم به بارض فلا تقدموا عليه و اذا وقع بارض و أنتم بها فلا تخرجوا فرارا منه» و البواقى كلها بهذا المضمون و هم قد اختلفوا فأخذ أكثرهم بتلك الروايات فمنعوا الفرار منه و القدوم عليه حتى قال بعضهم الفرار منه كالفرار من الزحف‌»

درس فقه مسائل پزشکی جلسه 22و23تاریخ 13/1/99