مرحوم نایینی در ضمن بحث مقدمات مفوته فرموده‌اند گاهی قدرت مأخوذ در خطاب شرعی همان قدرت با حدود عقلی است (در ملاک نقشی ندارد و صرفا از باب قبح تکلیف عاجز موجب عدم شمول خطاب است) و برای اثبات آن فرموده‌اند این مطلب مستفاد آیه شریفه به ضمیمه برخی روایات صحیح است.

هر دو مقرر ایشان (مرحوم کاظمی و مرحوم آقای خویی) گفته‌اند چنین روایتی وجود ندارد و بلکه مرحوم آقای خویی گفتند من از مرحوم نایینی سوال کردم و ایشان گفت که اشتباه کردم و چنین روایتی وجود ندارد.

اما به نظر حضرت استاد دو روایت وجود دارد که دلیل مرحوم نایینی است و احتمالا ایشان بعدا از آن غفلت کرده‌اند.

یکی روایت صحیحه محمد بن مسلم است:

و دیگری روایت دیگری از او است:

از نظر حضرت استاد مفاد این دو روایت این است که قدرت و تمکن مأخوذ در آیه شریفه وضو، همان قدرت به حدود عقلی است.