مرحوم آخوند در بحث واجب غیری معتقدند موافقت با اوامر غیری به وجدان عرفی و ادراک عقلی موجب استحقاق ثواب نیست و مقرب هم نیست و بر همین اساس هم قصد قربت با آن ممکن نیست.

به نظر می‌رسد بین مقربیت و استحقاق ثواب تلازمی وجود ندارد. ممکن است عملی با اینکه موجب استحقاق ثواب نیست اما مقرب باشد شاهد آن هم این است که اجزاء و شرایط شرعی واجبات، با اینکه موجب استحقاق ثواب (مستقل از ثواب خود مرکب و مقید) نیستند اما حتما مقرب هستند و قصد قربت با آن ممکن است. بنابراین اگر چه ترتب ثواب بر عملی نشان مقرب بودن آن هم هست اما مقرب بودن عمل کاشف از ترتب ثواب بر آن و استحباب عمل نیست.

همون چیزی رو که دقیقا محل اختلاف هست به عنوان امر مسلم فرض گرفتید. مرحوم آخوند دقیقا منکر همین مساله است. اولا عمل مباح را نمی‌توان به قصد قربت انجام داد. آنچه علماء در جای دیگری گفته‌اند عملی است که خود عنوان مستحب نفسی بر آن منطبق می شود.

از نظر آخوند و البته بسیاری دیگر از علماء امر غیری، مقرب نیست و قصد قربت با آن امکان ندارد. قصد امر نفسی متعلق به ذی المقدمه هم برای تمشی قصد قربت نسبت به مقدمه کارآیی ندارد. لذا مرحوم آخوند ناچار شده است برای تصحیح عبادیت طهارات ثلاث امر استحبابی نفسی تصور کند و گرنه به همین راحتی می فرمود در هنگام انجام طهارات ثلاث قصد امر متعلق به ذی المقدمه را بکند!