1-    نتیجۀ اول آن است که حقیقت وضع، یک امر حقیقی و واقعی است نه یک امر اعتباری و نه تعهّد و مانند آن. ما در حقیقت در صدد ارائۀ تحلیلی از همان مسلک واقعی و حقیقی بودن وضع هستیم که این امر واقعی را توجیه و تبیین کند؛ یعنی چه اتفاقی می­ افتد که چنین امر واقعی و حقیقی­ ای رخ می­دهد و سائر مسلک­هایی که در کلمات آقایان بیان شده، سرّ و لبّ دلالت لفظ بر معنا را نمایان نمی­کند.

2-    نکتۀ دوم ان است که وضع، دلالت تصوری ایجاد می­کند نه دلالت تصدیقی. ما یک دلالت وضعیه داریم که مستقیماً ناشی از وضع است. سؤال این است که دلالت وضعیه، چه نوع دلالتی است؟ آیا وقتی لفظ شنیده می­شود تصور معنا به ذهن مخاطب می­ آید یا وقتی لفظ شنیده می­شود قصد متکلم نسبت به معنا به ذهن مخاطب می­آید؟ بر اساس مسلک تعهّد در دلالت وضعیه قصد معنا وجود دارد؛ بر اساس این مسلک، ما ملازمۀ بین لفظ، و قصد معنا را تعهّد می­کنیم در نتیجه دلالت وضعیه، از مقولۀ دلالات تصدیقیه به شمار می­رود یعنی از طریق لفظ به قصد و ارادۀ معنا توسط متکلم پی می­بریم. ولی سائر مسلک­ها همچون اعتبار لفظ بر معنا _به تقریبات مختلف آن که به جهت رعایت اختصار از آن عبور کردیم_ یا مسلک واقعیّ بودن وضع که توسط مرحوم شهید صدر مطرح شد، دلالت وضعیه را ذیل دلالات تصوریه می­گنجاند یعنی با شنیدن لفظ صرفاً تصور معنا در ذهن ایجاد می­شود نه اینکه متکلم نیز آن معنا را قصد کرده باشد. ایشان می­فرماید حقیقت وضع، اقتران بین لفظ و معنا است؛ نتیجۀ این تحلیل آن است که با شنیده شدن لفظ از یک موجود بی­ شعور نیز معنای آن تصور می­شود؛ به عبارت دیگر شنیده شدن لفظ، بدون توجه به این که لافظش کیست، منشأ تصور معنا می­شود و این انتقال ذهن، حاصل اقتران اکیدی است که بین لفظ و معنا وجود دارد. خطور نمودن معنا در اثر شنیدن لفظ، ربطی به آن ندارد که لافظش ذی­شعور باشد یا فاقد شعور؛ همچنین اگر لافظش ذی­ شعور است تفاوتی ندارد که لفظ را با قصد معنا بکار برده باشد یا بدون قصد معنا؛ چون حقیقت وضع ایجاد اقتران اکید است و این اقتران اکید بین ذات لفظ _من أیّ لافظ صدر_ و بین معنا برقرار می­شود بنابراین دلالت وضعیه، دلالت تصوریه است.