بحث در این است که آیا ظهور مستقر قرآن حجت است یا نه؟

برای اثبات عدم حجیت قرآن وجوهی مطرح شده است. یکی از این وجوه این است :
ظهور، مصداق متشابه است. و طبق آیه «و فَأَمَّا الَّذينَ في‏ قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ‏ فَيَتَّبِعُونَ ما تَشابَهَ مِنْهُ ابْتِغاءَ الْفِتْنَةِ وَ ابْتِغاءَ تَأْويلِهِ» متشابهات قرآن حجت نیستند و نباید از آن‌ها تبعیت کرد.

مرحوم خویی فرموده‌اند: متشابه آن لفظی است که دو معنای شبیه هم در آن است و مبتلی به اجمال است لذا متشابه به معنای مجمل است و مجمل ربطی به بحث ظاهر ندارد و ظاهر داخل در محکم می‌شود.

شهید صدر در اشکال به این جواب بیان کردند:

مجمل اتباع ندارد لذا وقتی معلوم نیست که مراد شارع از زید در خطاب «اکرم زیدا» زید بن بکر است یا زید بن عمرو، اکرام زید بن بکر به ادعای اتباع این خطاب مجمل، درست نیست و این اتباع نیست.

بنظر ما این اشکال شهید صدر تمام نیست زیرا ممکن است مراد از مجمل این باشد که موجب ظن به یک معنا است ولی در حد ظهور نیست یعنی ایهام یک معنایی را دارد ولی در حد ظهور نیست در این صورت اتباع آن معقول است.

استاد در جلسه 7 بهمن نظر خود را در مورد معنای متشابه اینگونه بیان کردند: 

متشابه نیاز به تأویل دارد یعنی یک مفهومی است که بیان واقع آن چون برای مردم آشکار نیست نامش تأویل است. پس تأویل به نظر ما یعنی بیان واقع شیء که آشکار و واضح نیست. 

کلام متشابه به نظر ما یعنی کلامی که مراد واقعی از آن ظاهر نیست، حال یا مجمل است که در آن اتباع به کار نمی‌رود، همان‌طور که در بحوث گفت یا مشعر است به معنای خلاف واقع یا حتی ظاهر در معنای خلاف واقع است، ‌به این می‌‌گویند متشابه.