این جا هم همین اتفاق افتاده است. شمای امام می گویید موضوع له طبیعت، خود طبیعت است و بیش از خودش را نشان نمی دهد پس چرا به سراغ افراد می روید؟ ریشه اینها، جدا نکردن معنی و مفهوم است. مفهوم یعنی ما یفهم که از خودش به دست می آید و در اسماء أجناس، ما یفهم ماهیت مهملة و طبیعت لیسیده من حیث هی است. مثلا وقتی می گویید استکان، مفهومش خود استکان است نه چیز دیگری یعنی حتی وجود و عدم هم در مفهومش نیست. حتی فرد هم در مفهوم نیست. مفهوم خودِ طبیعت است. اما معنی یعنی مقصود. کسی که مطلق را موضوع حکم قرار می دهد و بر آن حکم می کند، از ماهیت و طبیعت من حیث هی هی خارج شده است. اگر می خواست طبیعت من حیث هی هی را ببیند، حتی حکم هم نمی توانست بکند. برای حمل بر طبیعت من حیث هی هی، فقط حمل ذاتی اولی صحیح است که آن هم در حقیقت حمل نیست بلکه این همانی است.