10-اسفند-1396, 18:29
حضرت استاد در تاریخ 96/11/23 به تناسب بحث فرمودند: کسی که میگوید آیات ﴿إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسان) و ﴿اعْدِلُوا هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوى﴾ که یکی با صیغه امر و دیگری با ماده امر بر وجوب عدل دلالت میکند، استدلالش صحیح نیست.
زیرا مسلم است که عدل به صورت مطلق واجب نیست و مصادیق و مراتبی دارد که قطعا واجب نیست پس این موارد را حمل بر ارشاد به مرشد الیه میکنیم، یعنی در جایی که عدل واجب است به صورت وجوب به آن عمل کن و اگر مستحب است، به صورت مستحب.
به عبارت دیگر وزان این امر وزان اطیعوا الله است.
به نظر بنده در مورد صیغه امر ارشادی بودن مشکلی ندارد ولی در مورد ماده امر حمل بر ارشادیت خلاف مرتکز عرف است. مثلا اگر پدری نسبت به یک مسأله که فرزندش خود بخود داعی بر انجام دارد بگوید این کار را انجام بده، عرف ارشادی بودن را میفهمد ولی اگر در همین مسأله بگوید من به تو امر میکنم فلان کار را انجام دهی، ارشادی بودن امر مسلم نیست.
زیرا مسلم است که عدل به صورت مطلق واجب نیست و مصادیق و مراتبی دارد که قطعا واجب نیست پس این موارد را حمل بر ارشاد به مرشد الیه میکنیم، یعنی در جایی که عدل واجب است به صورت وجوب به آن عمل کن و اگر مستحب است، به صورت مستحب.
به عبارت دیگر وزان این امر وزان اطیعوا الله است.
به نظر بنده در مورد صیغه امر ارشادی بودن مشکلی ندارد ولی در مورد ماده امر حمل بر ارشادیت خلاف مرتکز عرف است. مثلا اگر پدری نسبت به یک مسأله که فرزندش خود بخود داعی بر انجام دارد بگوید این کار را انجام بده، عرف ارشادی بودن را میفهمد ولی اگر در همین مسأله بگوید من به تو امر میکنم فلان کار را انجام دهی، ارشادی بودن امر مسلم نیست.
اللهم عجل لولیک الفرج
