نکته علمی: جمع بین ارشادیت و مولویت در خطاب تبلیغی!

[طائبی]

اصلا در خطاب تشریعی (علی فرضه) حکم ارشادی معقول است؟ فضلا عن اجتماعه مع الحکم المولوی

ممنون از بذل توجه شما به پیام ارسالی

اولا ما ارشادیت را وصف خطاب می دانیم نه حکم. زیرا حکم یا کار مولا است (که به آن حکم شرعی یا مولوی می گوییم) و یا کار عقل است (که به آن حکم عقلی می گوییم).
اما تقسیم خطاب به خطاب ارشادی و مولوی (تشریعی) بلا مانع است.

ثانیاً در خطاب تشریعی که دائما به غرض تشریع حکم از ناحیه مولا (نه مبلّغ) صورت می گیرد فرض ارشادیت ممتنع است و سر از تناقض در می آورد.

لذا اگر از ناحیه مولا (نبی اکرم صلی الله علیه و آله) خطابی صادر شود  که در صدد تشریع و جعل حکم باشد آن خطاب تشریعی است و اگر تبلیغ یکی از احکام مجعوله باشد و یا ارشاد به الزامی عقلی یا عقلائی باشد به آن خطاب، خطاب ارشادی یا تبلیغی می گوییم.

بحث استاد مددی این است که خطابی که تبلیغی باشد (چه از ناحیه نبی اکرم صلی الله علیه و آله صادر شده باشد و چه از ناحیه امام معصوم علیه السلام) جمع بین دو الزام شرعی و عقلی یعنی حکم مولوی و حکم عقلی در خطاب واحد ممکن بوده و هیچ محذور ثبوتی و اثباتی ندارد که مبلغ با یک خطاب به دو الزام ارشاد و تبلیغ نماید؛ و لذا اجمالی که محققین مانند محقق خراسانی و محقق خوئی قدس سرهما قائل شده اند در این گونه خطابات بوجود نمی آید.