11-آذر-1398, 19:32
(آخرین تغییر در ارسال: 11-آذر-1398, 19:44 توسط سید محمد صادق رضوی.)
در مجموع با صحبتهایی که در این زمینه شد فکر میکنم بنده طرح بحث را به صورت مناسب بیان نکرده و نتوانستم خوب مقصود را منتقل کنم.
هرچند مطالبتان نیز مورد نقد است اما بهتر است بار دیگر اصل مطلب را واضحتر بیان کنم شاید ابهامات دوستان هم برطرف شود.
شکی نیست که یک رسالت عمده ی طلاب و حوزه های علمیه، مدیریت افکار جامعه و پاسداشت آن در مقابل اندیشه های انحرافیست.
روایات زیادی در این زمینه و مسؤولیت خطیر علما وارد شده که حتما دیده اید اما برای تذکار برخی از آنها را تکرار می کنم:
· عن طلحة بن زيد عن أبي عبد الله علیه السلام قال: قرأت في كتاب علي علیه السلام: «إن الله لم يأخذ على الجهال عهدا بطلب العلم حتى أخذ على العلماء عهدا ببذل العلم للجهّال، لأن العلم كان قبل الجهل». (کافی 1/41)
· عن أمیر المؤمنین علیه السلام – بأسانید مختلفة- «قامت الدنيا بثلاثة: بعالم ناطق مستعمل لعلمه، و بغنيّ لا يبخل بماله على أهل دين الله عز و جل، و بفقير صابر. فإذا كتم العالم علمه و بخل الغني و لم يصبر الفقير فعندها الويل و الثبور..»
· محمد بن إسماعیل بن موسی بن جعفر علیهما السلام عن أبیه عن آبائه علیهم السلام: قال رسول الله صلی الله علیه وآله: من نكث بيعة أو رفع لواء ضلالة أو كتم علما أو اعتقل مالا ظلما أو أعان ظالما على ظلمه و هو يعلم أنه ظالم فقد برئ من الإسلام.
· عن طلحة بن زيد عن أبي عبد الله عن آبائه علیهم السلام قال:« إن العالم الكاتم علمه يبعث أنتن أهل القيامة ريحا تلعنه كل دابة حتى دواب الأرض الصغار».
· عن رسول الله صلى الله عليه و آله: «إذا ظهرت البدع في أمتي، فليظهر العالم علمه، فمن لم يفعل، فعليه لعنة الله».کافی 1/54 و...
· همچنین خطبه ی بسیار تکان دهنده ای از امام حسین علیه السلام در مذمّت علمای بی مسؤولیت وارد شده که ملاحظه آن ضروریست. این خطبه در تحف العقول ص 237، اولین کلام امام حسین علیه السلام موجود است.
همه ی اینها را اضافه کنیم به عمومات امر به معروف و نهی از منکر که تأکیدات فراوانی در بردارد.
بسیاری از روحانیون و متدینین نسبت به ظواهر امور دینی تشدد زیادی خرج می دهند، اموری مانند حجاب، موسیقی، غیبت و ... که در صورت مواجه شدن سریعا تذکر می دهند و یا حداقل مجلس را ترک می کنند. همچنین در منابر و سخنرانی ها به رعایت اینگونه امور عنایت زیادی نشان می دهند.
اما متأسّفانه مسأله ی اساسی جامعه و درد اصلی آن مغفول واقع شده و عمده ی افراد حتی دغدغه ای نسبت به آن ندارند.
به عبارت دیگر، با اوضاع موجود کاملا کنار آمده و گویا بدعتهای حاصل در دین برای همه عادی شده است.شخصی که نگران است و درد مند بالاخره تلاش خود را می کند و در حدّ خود و در مقدار میسور حق لازم و وظیفه ی اکیدش را ادا می کند. اما متأسفانه شاهدیم بسیاری از علما و طلاب نه تنها هیچگونه دغدعه ای نسبت به این تکلیف خود ندارند بلکه به بهانه های مختلف واهی، مهر تأیید بر این بدعتها می زنند. حال اسفناک تر اینست که به جای تخطئه ی روش این آقایان با وجود این همه ادله ی قطعیه و ضرورت عقل و نقل، این منش را سیره ی علما بخوانیم و خود پیرو آنان باشیم!
صرف نظر از این که سلوک همه ی علما به این صورت نبوده و علمایی بوده اند که در مقابل این ظلمها و بدعتها تاب نیاورده و در حد خود حقیقت را بیان نموده اند.
این خلاصه ی مطلبی بود که قصد بیان آن را داشتم. اما همان طور که عرض شد داخل شدن در جزئیات این مطلب و این که نحوه ی بیان به چه صورت باشد و موقعیت چگونه سنجیده شود و دیگر عوارض و مزاحمات نیاز به تفقه و بینش خاصّی دارد که اینجا محل بیان آن نیست.
در پایان به روایت جالب و تکان دهنده ای را که قبلا هم برای برخی دوستان ارسال کرده بودم اشاره می کنم:
عن الصفار عن يعقوب عن الحسن بن علي بن فضال عن شعيب العقرقوفي عن أبي حمزة الثمالي قال قال أبو عبد الله علیه السلام: لن تبقى الأرض إلا و فيها منا عالم يعرف الحق من الباطل قال إنما جعلت التقية ليحقن بها الدم فإذا بلغت التقية الدم فلا تقية، و ايم الله لو دعيتم لتنصرونا لقلتم لا نفعل إنما نتقي و لكانت التقية أحب إليكم من آبائكم و أمهاتكم و لو قد قام القائم علیه السلام ما احتاج إلى مساءلتكم عن ذلك و لأقام في كثير منكم من أهل النفاق حد الله.
«به خدا سوگند اگر به سوی یاری ما خوانده شوید خواهید گفت تقیه می کنیم، و تقیه برای شما از پدران و مادرانتان محبوب تر است!و چنانچه حضرت حجت علیه السلام قیام کند نیازی به درخواست [یاری] کردن از شما نخواهد داشت و بر بسیاری از شما که اهل نفاقند، حدّ الهی را جاری خواهد نمود» (تهذیب 6/ 172)
هرچند مطالبتان نیز مورد نقد است اما بهتر است بار دیگر اصل مطلب را واضحتر بیان کنم شاید ابهامات دوستان هم برطرف شود.
شکی نیست که یک رسالت عمده ی طلاب و حوزه های علمیه، مدیریت افکار جامعه و پاسداشت آن در مقابل اندیشه های انحرافیست.
روایات زیادی در این زمینه و مسؤولیت خطیر علما وارد شده که حتما دیده اید اما برای تذکار برخی از آنها را تکرار می کنم:
· عن طلحة بن زيد عن أبي عبد الله علیه السلام قال: قرأت في كتاب علي علیه السلام: «إن الله لم يأخذ على الجهال عهدا بطلب العلم حتى أخذ على العلماء عهدا ببذل العلم للجهّال، لأن العلم كان قبل الجهل». (کافی 1/41)
· عن أمیر المؤمنین علیه السلام – بأسانید مختلفة- «قامت الدنيا بثلاثة: بعالم ناطق مستعمل لعلمه، و بغنيّ لا يبخل بماله على أهل دين الله عز و جل، و بفقير صابر. فإذا كتم العالم علمه و بخل الغني و لم يصبر الفقير فعندها الويل و الثبور..»
· محمد بن إسماعیل بن موسی بن جعفر علیهما السلام عن أبیه عن آبائه علیهم السلام: قال رسول الله صلی الله علیه وآله: من نكث بيعة أو رفع لواء ضلالة أو كتم علما أو اعتقل مالا ظلما أو أعان ظالما على ظلمه و هو يعلم أنه ظالم فقد برئ من الإسلام.
· عن طلحة بن زيد عن أبي عبد الله عن آبائه علیهم السلام قال:« إن العالم الكاتم علمه يبعث أنتن أهل القيامة ريحا تلعنه كل دابة حتى دواب الأرض الصغار».
· عن رسول الله صلى الله عليه و آله: «إذا ظهرت البدع في أمتي، فليظهر العالم علمه، فمن لم يفعل، فعليه لعنة الله».کافی 1/54 و...
· همچنین خطبه ی بسیار تکان دهنده ای از امام حسین علیه السلام در مذمّت علمای بی مسؤولیت وارد شده که ملاحظه آن ضروریست. این خطبه در تحف العقول ص 237، اولین کلام امام حسین علیه السلام موجود است.
همه ی اینها را اضافه کنیم به عمومات امر به معروف و نهی از منکر که تأکیدات فراوانی در بردارد.
بسیاری از روحانیون و متدینین نسبت به ظواهر امور دینی تشدد زیادی خرج می دهند، اموری مانند حجاب، موسیقی، غیبت و ... که در صورت مواجه شدن سریعا تذکر می دهند و یا حداقل مجلس را ترک می کنند. همچنین در منابر و سخنرانی ها به رعایت اینگونه امور عنایت زیادی نشان می دهند.
اما متأسّفانه مسأله ی اساسی جامعه و درد اصلی آن مغفول واقع شده و عمده ی افراد حتی دغدغه ای نسبت به آن ندارند.
به عبارت دیگر، با اوضاع موجود کاملا کنار آمده و گویا بدعتهای حاصل در دین برای همه عادی شده است.شخصی که نگران است و درد مند بالاخره تلاش خود را می کند و در حدّ خود و در مقدار میسور حق لازم و وظیفه ی اکیدش را ادا می کند. اما متأسفانه شاهدیم بسیاری از علما و طلاب نه تنها هیچگونه دغدعه ای نسبت به این تکلیف خود ندارند بلکه به بهانه های مختلف واهی، مهر تأیید بر این بدعتها می زنند. حال اسفناک تر اینست که به جای تخطئه ی روش این آقایان با وجود این همه ادله ی قطعیه و ضرورت عقل و نقل، این منش را سیره ی علما بخوانیم و خود پیرو آنان باشیم!
صرف نظر از این که سلوک همه ی علما به این صورت نبوده و علمایی بوده اند که در مقابل این ظلمها و بدعتها تاب نیاورده و در حد خود حقیقت را بیان نموده اند.
این خلاصه ی مطلبی بود که قصد بیان آن را داشتم. اما همان طور که عرض شد داخل شدن در جزئیات این مطلب و این که نحوه ی بیان به چه صورت باشد و موقعیت چگونه سنجیده شود و دیگر عوارض و مزاحمات نیاز به تفقه و بینش خاصّی دارد که اینجا محل بیان آن نیست.
در پایان به روایت جالب و تکان دهنده ای را که قبلا هم برای برخی دوستان ارسال کرده بودم اشاره می کنم:
عن الصفار عن يعقوب عن الحسن بن علي بن فضال عن شعيب العقرقوفي عن أبي حمزة الثمالي قال قال أبو عبد الله علیه السلام: لن تبقى الأرض إلا و فيها منا عالم يعرف الحق من الباطل قال إنما جعلت التقية ليحقن بها الدم فإذا بلغت التقية الدم فلا تقية، و ايم الله لو دعيتم لتنصرونا لقلتم لا نفعل إنما نتقي و لكانت التقية أحب إليكم من آبائكم و أمهاتكم و لو قد قام القائم علیه السلام ما احتاج إلى مساءلتكم عن ذلك و لأقام في كثير منكم من أهل النفاق حد الله.
«به خدا سوگند اگر به سوی یاری ما خوانده شوید خواهید گفت تقیه می کنیم، و تقیه برای شما از پدران و مادرانتان محبوب تر است!و چنانچه حضرت حجت علیه السلام قیام کند نیازی به درخواست [یاری] کردن از شما نخواهد داشت و بر بسیاری از شما که اهل نفاقند، حدّ الهی را جاری خواهد نمود» (تهذیب 6/ 172)
