9-آذر-1398, 11:01
به نظرم، هر دو مدرکی که برای اصالۀ الثبات، نقل فرموده اید، محل تامل جدی است. مدرک اول، بسیار بعید از واقعیت های جاری در امر لغت است. تغییرات لغات به صورت تدریجی و نا محسوس رخ می دهد(مانند سائر پدیده های اجتماعی ولذا مطلبی که در یادداشت دیگری در مورد عدم اشتراط احراز اتصال در سیره ی متشرعه نقل کرده اید هم محل نظر است)و نباید توقع داشت که در کتب لغت، بگویند معنای این لغت در فلان زمان، تغییر کرده.
وجه دوم هم مشکل است. در فهم و افهام های عقلائی، در بسیاری از موارد، وثوق وجود دارد و این که بگوییم در موارد شک، با وجود احتمال عقلائی تغییر معنی، عقلاء یک قاعده ی تعبدی دارند که معنی تغییر نکرده، خلاف ارتکاز عقلائی است.
مجموعا به نظر می رسد که نمی توان با قواعدی این چنین، مشکلات فرآیند استنباط را حل کرد و در هر موردی، باید با تتبع گسترده، وضعیت لغت در زمان صدور خطاب را احراز کرد.
وجه دوم هم مشکل است. در فهم و افهام های عقلائی، در بسیاری از موارد، وثوق وجود دارد و این که بگوییم در موارد شک، با وجود احتمال عقلائی تغییر معنی، عقلاء یک قاعده ی تعبدی دارند که معنی تغییر نکرده، خلاف ارتکاز عقلائی است.
مجموعا به نظر می رسد که نمی توان با قواعدی این چنین، مشکلات فرآیند استنباط را حل کرد و در هر موردی، باید با تتبع گسترده، وضعیت لغت در زمان صدور خطاب را احراز کرد.
