نگرشی به أٍصالة الثبات

[عرفان عزیزی]

استاد شهیدی در اشکال به أصالة الثبات یا همان أصل عدم نقل فرموده اند: اولاً: ما از اساس منکر این اصل عقلائی هستیم و به نظر ما چنین اصلی وجود ندارد.

استاد قایینی بر خلاف ایشان می فرماید«از این اصل عدم نقل به اصل تطابق و ثبات هم تعبیر شده است و این یک اصل عقلایی است که اگر نباشد اصلا فهم منظور و مقصود و معنای کلمات گذشتگان ممکن نیست و این اصل عقلایی به حدی مرتکز است که هیچ کس در هنگام مطالعه کتب اعصار گذشته حتی به ذهنش هم خطور نمی‌کند که شاید معنای کلمات در عصر آنها متفاوت با معنای کلمات در عصر ما باشد و ذهن انسان ناخواسته به احتمال تفاوت اعتناء نمی‌کند. یعنی احتمال تفاوت وجود دارد اما ذهن به آن توجه نمی‌کند و لذا نتیجه آن اطمینان نیست چون اطمینان یعنی احتمال به قدری ضعیف باشد که اصلا دیده نشود اما عرض ما این نیست که احتمال تفاوت معنای در دو عصر ضعیف است بلکه منظور این است که اصل عدم نقل به قدری مرتکز است که با وجود این احتمال به آن توجه نمی‌شود و از آنجا که شارع از این اصل عقلایی ردع نکرده است و راه جدیدی برای فهم کلمات خودش ارائه نکرده است کشف می‌کنیم همین اصل مورد تایید و امضای شارع هم هست»

با فاصله ی زمانی هزار ساله اگر به کلمه ای برسیم که واقعا احتمال بدهیم ظهورش آن زمان چیز دیگری بوده احتیاط می کنیم نه اینکه بگوییم همین معناییی که می فهمیم درست است