فقه اهداء عضو

[ارادتمند آیت الله مکارم]

بحث رو بدون تفصیل بیان نباید کرد. نکته تقیه بخاطر اشتمال بر علت کلی مفید بود و ان اینکه حقن دما و حفظ اساس مذهب یا نظام اسلام مثل کشتن سپر انسانی بخاطر حفظ جان رزمندگان و مترتب بر اون حفظ نظام و انقلاب گرچه تعدادی هرچند شیعه به قتل برسن
پس وجوب در قتل هم داریم اما در اهم و مهم وگرنه میان مادر و فرزند و غریقین فرقی نیست و عدم اعتنا به یکی مقدمه قتل و اعانه بر اون هست که حرامه
بنابراین میان دو جان هیچ فرقی نیست و ظن به ادامه حیات به شرط عدم مانع دلیل شرعی نیست و استحسان هست زیرا نظر طبیب اماره و بعضا خطا هست و عین دلیل شرع و مساوق با اون نیست که در جواز سقط هاشون می بینیم پس دلیلی بر اهمیت طرفی نداریم
چه بسا همون شخص از کما نجات پیدا کرده و بیشتر از جوانی عمر کند
اما اگر اطمینان کردیم تقدیم جان یکی بر دیگری اهمیت بیشتری دارد مثلا امام یا پیشوای جامعه اسلامی یا دارای هر مصلحت اهم دیگری باشد
اینجا وجوب و عدم اجازه مطرح میشه. وگرنه بطور عادی کشتن حرام و در تقیه بین جان خود یا دیگری یا انقاذ غریقین مخیریم و وجوب طرفی درکار نیست.

 اگه دروس خارج اصول تزاحم رو ملاجظه کنید، می بینید خیلی از بزرگان قائل به ترجیح به احتمال یا محتمل بالاتر می باشند. کما این که در دوران بین محذورین بین حرمت و وجوب، بعض اعلام باز آن که احتمال یا محتمل بالاتری دارد، اخذ می کنند.