29-ارديبهشت-1399, 16:02
آقای شهیدی می گویند:
شخصی که از مومنی غیبت کند، باید غیبت کننده برای خود استغفار نماید، چراکه توبه از از معصیت امر مسلمی است، اما آیا نسبت به غیبت شونده هم وظیفه ای دارد؟
مشهور گفته اند: بر غیبت کننده لازم است از غیبت شونده طلب حلالیت کند.
بعضی گفته اند: هم استحلال و هم استغفار برای غیبت شونده به ذمه ی غیبت کننده ثابت است.
مرحوم آقای خوئی فرموده اند: نه استحلال وجوب دارد و نه استغفار، چراکه غیبت صرفاً حقّ الله است.
حضرت آقای سیستانی نیز دارند که: "لایجب عند وقوع الغیبة الا التوبة و الاحوط استحبابا الاستحلال من المغتاب ان لم تترتّب علی ذلک مفسدة او الاستغفار له". نظر مرحوم تبریزی نیز همین بود.
علی القاعدة نیز اگر حساب بکنیم مقتضای اصل برائت از وجوب استحلال و استغفار همین است.
شخصی که از مومنی غیبت کند، باید غیبت کننده برای خود استغفار نماید، چراکه توبه از از معصیت امر مسلمی است، اما آیا نسبت به غیبت شونده هم وظیفه ای دارد؟
مشهور گفته اند: بر غیبت کننده لازم است از غیبت شونده طلب حلالیت کند.
بعضی گفته اند: هم استحلال و هم استغفار برای غیبت شونده به ذمه ی غیبت کننده ثابت است.
مرحوم آقای خوئی فرموده اند: نه استحلال وجوب دارد و نه استغفار، چراکه غیبت صرفاً حقّ الله است.
حضرت آقای سیستانی نیز دارند که: "لایجب عند وقوع الغیبة الا التوبة و الاحوط استحبابا الاستحلال من المغتاب ان لم تترتّب علی ذلک مفسدة او الاستغفار له". نظر مرحوم تبریزی نیز همین بود.
علی القاعدة نیز اگر حساب بکنیم مقتضای اصل برائت از وجوب استحلال و استغفار همین است.
