تبیین جدیدی از اصاله البیان

[مومن]

به نظر می رسد وقتی متکلم در مقام بیان باشد، باید کلام او از تمام حیثیاتی که مربوط به عمل می شود، مبین باشد و اجمال به صورت کلی و همیشه خلاف اصل بیان است؛ یعنی اصل این است که تکلم برای تبیین مراد است نه برای اجمال در مراد.
به همین جهت در هر موردی که دوران بین تعیین یا اجمال شود، تعیین معنا مقدم است و تمام موارد دلالت اطلاق نیز به همین جهت است که اگر شمول و سریان نباشد، کلام مجمل می شود و به همین مناط، گاهی اطلاق و اصل بیان اقتضای تقیید دارد، مثل دلالت امر بر تعیین و...زیرا در صورت عدم دلالت بر تعیین نفسی، امر مجمل خواهد بود
همچنین در موارد وجود قدر متیقن در مقام تخاطب از آنجا که بر فرض عدم سریان، کلام مجمل نمی شود، اطلاقی شکل نخواهد گرفت و یا در موارد وجود فرد اکمل یا ظهر و.. اطلاق منصرف به فرد اکمل است، زیرا اصاله البیان اقتضا دارد اگر مراد فرد اکمل مراد نباشد، فرد دیگر تعیین شود و الا کلام مجمل می شود که خلاف اصل بیان خواهد بود.