dateline=\1701696138 نوشته:سؤال یکی از طلاب: در چند مورد داریم که حمدویه می گوید: خیرٌ فاضلٌ ثقةٌ[b][3].[/b] این که ثقة را پس از خیر فاضل می آورد نشان می دهد که عبارت خیر فاضل، ثقة را نمی رساند. پاسخ استاد: کلمه ثقة در این موارد تأکید است. در جاهای دیگر هم چنین چیزی را داریم. مثلا أکثر علماء قائل هستند که عبارت شیخ القمیین علامت وثاقت است در حالی که بعضی جاها کلمه ثقة کنار آن آمده است. پس این گونه نیست که برای توثیق فقط از یک کلمه استفاده بشود.با توجه به این قرائن، اثبات می شود که دأب جناب حمدویه در توثیق، استفاده از کلمه خیرٌ فاضلٌ است.
سؤال یکی از طلاب: دلالت این عبارت خیرٌ فاضلٌ بر توثیق، اول الکلام است. اصلا دأب جناب حمدویه در مدح راوی چیست؟ ممکن است دأبش در مدح، استفاده از این عبارت باشد و ما هم که دسترسی به کتابش نداریم تا دأبش را احراز کنیم. پاسخ استاد: ما به کتاب او دسترسی نداریم اما کشی دسترسی دارد و عبارات خیرٌ فاضلٌ را دلیل بر وثاقت قرار می دهد پس این گونه می فهمیده که وقتی حمدویه بن نصیر در مورد کسی بگوید خیرٌ فاضلٌ او را ثقة می داند و کشی خودش از مدرسه خراسان است و أهل البیت أدری بما فی البیت.
سؤال یکی از طلاب در ادامه سؤال قبل: کشی صرفا ناقل عبارات است. آیا موردی داریم که کشی بگوید این عبارت حمدویه نشان دهنده وثاقت است؟ پاسخ استاد: کشی شهاب بن عبد ربه را ثقه می داند و در جاهای دیگر هم به روایات او استناد می کند و عبارتی که در توثیق ابن عبد ربه (که چند برادر هستند) نقل می کند، همین عبارت حمدویه است. تنها طریق وثاقت شهاب بن عبد ربه نزد کشی، همین بوده است. البته ما از راه های دیگر می توانیم او را توثیق کنیم اما کشی از این راه او را توثیق کرده است.
